Η σημερινή δεν ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Πρέπει να το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά μισώ αυτή την περιοχή. Έχει τα χάλια της και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν πια ευπαρουσίαστα μέρη με ωραιότατατους δρόμους και πεζοδρόμια που να μην είναι μέσα στη λακούβα και να υπάρχουν και άλλα δέντρα εκτός από νεραντζιές στα πεζοδρόμια. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που βαρέθηκα να πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατο εδώ πέρα και τα μόνα ενδιαφέροντα μέρη για να πάει κανείς είναι κάπως μακριά. Το άλλο θέμα είναι ότι μια και έχω βραχνιάσει δεν πήγα χορωδία σήμερα και η καημένη η Χρύσα ήταν μόνη της γιατί έχει αρρωστήσει και η Βάσω.  Έτσι είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα σήμερα να πάω tae kwon do 12 με 1 αλλά μένω μακριά από τη σχολή και έπρεπε κάποιος να με πάει με το αυτοκίνητο, πράγμα που δεν γινόταν γιατί η μαμά είχε πάει με τη θεία μου για ψώνια και ο μπαμπάς με το θείο μου σε μια έκθεση. Α ναι, έχουν έρθει για μερικές μέρες η θεία μου, ο θείος μου, τα ξαδερφάκια μου και η γιαγιά μου από το Βόλο(η οποία με το που μπήκε στο δωμάτιό μου άρχισε να γκρινιάζει που δει φορούσα τα γυαλιά μου ενώ ήμουν στο ίντερνετ). Επίσης έπρεπε να πάρω δύο βιβλία πιάνου σήμερα, αλλά και ο Νάκας είναι κάπως μακριά από το σπίτι και δε θυμάμαι που ακριβώς για να πάω με το ποδήλατο-δε το ρισκάρω να χαθώ πάλι. Έτσι ελπίζω να θυμηθεί ο μπαμπάς να μου τα πάρει, αν και αμφιβάλλω.

Έτσι τα σχέδιά μου για σήμερα ανατράπηκαν. Βέβαια μου πρότειναν να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, αλλά έχω μια ολίγον τι τραυματική εμπειρία από τα λεωφορεία της Αθήνας και θα σας την πω γιατί βαριέμαι απίστευτα αυτή τη στιγμή. Ήταν λοιπόν τότε που εγώ, η Γεωργία και άλλα δύο κορίτσια πήγαμε να δούμε το Συρανό Ντε Μπερζεράκ μετά από πρόσκληση της διευθύντριας. Φτάνοντας έξω από το σχολείο είδα ένα απροσδόκητο θέαμα. Πρέπει να ήταν γύρω στις 4-5 καθηγήτριες με τα παιδιά τους και μερικούς μαθητές τους(συμπεριλαμβανομένου και ενός που κάθε 10 δευτερόλεπτα έριχνε χλέπα στο πεζοδρόμιο και δεν έχω ιδέα τι δουλειά είχε να πάει σε θέατρο). Εμένα δε μου είχε πει κανείς ότι θα είμαστε τόσοι πολλοί. Αλλά τι να κάνεις. Μετά ήρθε και η κάπως αναμενόμενη κεραμίδα: θα πηγαίναμε με λεωφορείο. Υπέροχα, σκέφτηκα. Τα λεωφορεία στο Βόλο είναι μια χαρά και δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα χρησιμοποιώ αλλά εδώ είναι απαίσια. Μυρίζουν κάπως καλύτερα από δημόσιες τουαλέτες και έχουν πολύ κόσμο. Είχαμε γίνει σαν σαρδέλες εκεί μέσα και μετά από μια απαίσια διαδρομή κατεβήκαμε επιτέλους. Ακόμα και το καυσαέριο του κέντρου της Αθήνας μου φάνηκε ευχάριστο μετά από αυτό. Πείτε με υποχόνδρια, παράξενη ή ό,τι άλλο νομίζετε, αλλά εκεί μέσα δεν ξαναμπαίνω. Η παράσταση ήταν ωραία, πολύ συγκινητικό έργο. Η σκηνοθεσία ήταν μοντέρνα και άφηνε ελεύθερη τη φαντασία σου...  Στην επιστροφή ήταν καλύτερα τα πράγματα στο λεωφορείο, βρήκαμε και θέση. Μπορώ να πω ότι ήμουν πανευτυχής όταν γύρισα σπίτι πάντως...

Πάντως πέρασα το πρωί μου προσπαθώντας να σώσω ό,τι είναι δικό μου και σπάει από τα μικρά. Αυτά τα οικογενειακά weekends είναι απελπιστικά, αλλά τα συμπαθώ τα ξεδερφάκια μου και τους θείους μου after all. Η όλη κατάσταση μου τη δίνει...

Εύχομαι να περάσατε μια καλύτερη μέρα =)

Σας αφήνω τώρα γιατί έχω αρχίσει να νιώθω σαν τον Γκρεγκ Χέφλι από το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα. =P