Οι νόμοι της... γκαντεμιάς

Καθώς χάζευα στο facebook βρήκα αυτό εδώ το κείμενο. So true... Διαβάστε και θα καταλάβετε.

Ο πιο χρήσιμος οδηγός επιβίωσης...

Νόμος της μηχανικής επισκευής - Αφού τα χέρια σας καλυφθούν εξ ολοκλήρου με γράσο, τότε θα αρχίσει να σας τρώει η μύτη σας ή θα θέλετε να πάτε στην τουαλέτα.

Νόμος της βαρύτητας - Οποιοδήποτε εργαλείο ή βίδα, όταν πέσει, θα... κυλήσει προς τη λιγότερο προσβάσιμη γωνία.

Νόμος των πιθανοτήτων - Η πιθανότητα του να σας παρακολουθούν είναι ανάλογη της ηλιθιότητας της πράξης σας.

Νόμος των Τυχαίων Αριθμών - Αν καλέσετε λάθος αριθμό, η γραμμή ποτέ δεν είναι κατειλημμένη και κάποιος πάντα θα απαντήσει.

Νόμος του Άλλοθι - Αν πείτε στον προϊστάμενό σας ότι καθυστερήσατε να πάτε στη δουλειά γιατί έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου σας, την επομένη όντως θα σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου σας.

Νόμος των Αλλαγών - Όταν αλλάζετε λωρίδα κυκλοφορίας στο δρόμο, η λωρίδα που μόλις αφήσατε θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη στην οποία μετακινηθήκατε.

Νόμος του Μπάνιου - Με το που βυθίζετε το σώμα σας στην μπανιέρα, είναι βέβαιο ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.

Νόμος των Συναντήσεων - Η πιθανότητα να συναντήσετε τυχαία κάποιον που γνωρίζετε αυξάνεται άρδην όταν βρίσκεστε με άτομο που δε θέλετε να σας δουν μαζί.

Νόμος του αποτελέσματος - Όταν προσπαθήσετε να αποδείξετε σε κάποιον ότι ένα μηχάνημα δε δουλεύει, εκείνη τη στιγμή θα δουλέψει.

Νόμος της Βιομηχανικής - Η ένταση της φαγούρας είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας στο να ξύσετε το συγκεκριμένο σημείο.

Νόμος θεάτρου, σινεμά - Τα άτομα των οποίων οι θέσεις απέχουν περισσότερο από το διάδρομο θα φτάσουν τελευταία και είναι πάντα εκείνα που θα εγκαταλείψουν τις θέσεις τους αρκετές φορές για να πάρουν ένα σνακ, κάτι να πιουν ή να πάνε στην τουαλέτα και που θα φύγουν πριν από το τέλος της παράστασης ή της προβολής. Εκείνοι που κάθονται δίπλα στο διάδρομο ουδέποτε μετακινούνται, έχουν πολύ μακριά πόδια ή μεγάλες κοιλιές και πάντα περιμένουν μέχρι να αδειάσει η αίθουσα για να σηκωθούν.

Νόμος του Καφέ - Με το που καθίσετε να απολαύσετε ένα ζεστό καφέ στη δουλειά, ο προϊστάμενός σας θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι που θα διαρκέσει έως ότου να κρυώσει ο καφές σας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φραπέ το καλοκαίρι (σ.σ.: φραπές όχι φρέντο, φραπές!) που θα βράζει μέχρι να επιστρέψετε σε αυτόν.

Νόμος των Αποδυτηρίων - Εάν υπάρχουν μόλις δύο άτομα σε αποδυτήρια, θα έχουν γειτονικά ντουλαπάκια.

Νόμος Φυσικών Επιφανειών - Η πιθανότητα μιας φέτας ψωμί με μαρμελάδα να προσγειωθεί με την πλευρά της μαρμελάδας στο χαλί είναι ανάλογη του πόσο καινούριο και ακριβό είναι αυτό το χαλί.

Νόμος των Λογικών Επιχειρημάτων - Τα πάντα είναι δυνατά όταν δεν έχετε ιδέα για τι μιλάτε.

Νόμος της Ενδυματολογικής Εμφάνισης - Αν τα ρούχα σας κάνουν, δεν είναι ωραία.

Νόμος του Εμπορικού Μάρκετινγκ - Μόλις ανακαλύψετε ένα προϊόν που σας αρέσει πάρα μα πάρα πολύ, θα σταματήσουν την παραγωγή του.

Νόμος των Ιατρών - Εάν δεν αισθάνεστε καλά και κλείσετε ραντεβού με τον ιατρό σας, μέχρι να φτάσετε θα αισθάνεστε καλύτερα. Αν δεν κλείσετε ραντεβού θα παραμείνετε άρρωστοι.

Νόμος επιστροφής από super market - Έχεις όλες τις σακούλες με τα ψώνια στο ένα χέρι ώστε με το άλλο να ανοίξεις την πόρτα της πολυκατοικίας σου και τα κλειδιά βρίσκονται στην ίδια πλευρά που κρατάς τα ψώνια.

Από: http://www.enimerwsi.com/2010/12/blog-post_4684.html 

Merry Christmas everyone!

Θέλω να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, τετράποδους και δίποδους, χαμογελαστούς και κατσούφηδες...and so on. 

Χρόνια Πολλά και σε όσους γιορτάζουν!

Ελπίζω να περάσατε μια όμορφη μέρα Χριστουγέννων!

P.S. Η θεία μου, μου είχε βάλει στο δώρο μου και ένα σακουλάκι με σταγόνες κουβερτούρας ΓΙΩΤΗΣ! Καταπληκτικό; Πώς με ξέρει... =P

Ζητείται Ψεύτης

Εδώ Βόλος!

Παρ' όλο που προσπαθώ από την προηγούμενη εβδομάδα να πάω να δω τη Νάρνια, δε μου έκατσε ως συνήθως. Έτσι πήγαμε να δούμε τη νέα version του ''Ζητείται Ψεύτης''. Όχι ότι είχα δει το αρχικό, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η υπόθεση και αποφάσισα να πάω για να έχω άποψη. Πραγματικά απολαυστικό! Πολύ έξυπνα γραμμένο και ξεκαρδιστικό. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, καταπληκτικός στο ρόλο του ''Ψευτοθόδωρου''. Πείθει πολύ. Και επίκαιρο θα έλεγα, μια και το έχουν φέρει πιο κοντά στην εποχή μας. Απ' ό,τι λέει η μαμά δεν είναι πανομοιότυπο με το πρώτο. Ο σκελετός είναι ίδιος, αλλά είναι πολύ αλλαγμένο. Δεν πας δηλαδή να δεις το ίδιο.

Αν έχετε όρεξη για πλάκα, το συστήνω ανεπιφύλακτα!

''Στην υπόθεση του έργου, ο Θεόφιλος Φερέκης αναλαμβάνει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, όμως έρχεται αντιμέτωπος με την «εκλογική του πελατεία» και τις «εξυπηρετήσεις» που τους είχε υποσχεθεί. Όταν τα βρίσκει σκούρα, αποφασίζει να προσλάβει έναν επαγγελματία ψεύτη-επικοινωνιολόγο. Το δύσκολο αυτό πόστο αναλαμβάνει ο Θεόδωρος Πάρλας, ο διαβόητος «Ψευτοθόδωρος», ο οποίος βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό στο πλευρό του Θεόφιλου Φερέκη. Όμως το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και σύντομα χρειάζονται πολλά περισσότερα ψέματα για να ξεμπλέξουν οι δύο κεντρικοί ήρωες. H ταινία προβάλλεται από την Odeon."

Τrailer: http://www.youtube.com/watch?v=HJJ3Sa_deG8

Συναυλίες, εξετάσεις, βαθμοί...

Για να δούμε... Προσπαθώ να γράψω εδώ και 3-4 μέρες αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν προλαβαίνω. Ας επανορθώσουμε σήμερα.

Την Παρασκευή το βράδυ πήρα τηλέφωνο τον ''άγγελο'' να τον ρωτήσω αν θα πείραζε πολύ να πάω την επόμενη μέρα στην προπόνηση του tae-kwon-do(γιατί την Τρίτη θα είχαμε τις εξετάσεις) και μετά στην πρόβα της χορωδίας. Γκρίνιαξε λίγο, αλλά τελικά μου έδωσε το OK. Μετά από 3 λεπτά περίπου ξαναπαίρνει, το σηκώνει η μαμά, με φωνάζει, και αναγκάστηκα να σηκωθώ από το πιάνο πάνω στο καλύτερο για να του μιλήσω. Μάλλον σε αυτό το διάστημα των λίγων λεπτών το ξανασκέφτηκε και μου είπε ότι θα προτιμούσε να μην πάω στην προπόνηση γιατί θα ιδρώσω και αν βγω έξω μπορεί να κλείσει η φωνή μου. Πώς θα πάω μετά στη συναυλία τη Δευτέρα; Καήκαμε(γιατί έχω και τη φοβερή φωνή-λέμε τώρα)! =P   Τι να του πω κι εγώ... άντε δεν πάω. Τελικά απ' ό,τι έμαθα δεν είχαμε έτσι κι αλλιώς, γιατί είχαν αγώνες. Εμένα γιατί δε μου το είπαν τώρα... δε θα το μάθουμε ποτέ.

Σάββατο και Κυριακή κυρίες και κύριοι πρόβες. Οι οποίες πρόβες συνεπάγονται μ***κίες στο έπακρο με τη Βάσω και τη Χρύσα. Αλλά δε θα επεκταθώ γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια- δε θέλω σχόλια. =P

Α ναι, το Σάββατο το βράδυ είχαν έρθει επίσκεψη μια συνάδελφος της μαμάς με την κόρη της την Ελίζα που είναι 2 χρονών και τον άντρα της που είναι πιανίστας. Μας έπαιξε στο πιάνο και περάσαμε πολύ όμορφα. Μου άρεσε πολύ που κάθε φορά που η Ελίζα ανέβαινε δίπλα στο μπαμπά της στο πιάνο υπήρχε τόσο θετική αντίδραση από τους γονείς της. Είναι πολύ ωραίο που ενθαρρύνουν το παιδάκι στη μουσική από τόσο μικρό.  

Και μπαίνουμε σε αυτή την εβδομάδα που ζορίζουν τα πράγματα. Τη Δευτέρα είχα 2 συναυλίες. Η μία ήταν στο πιάνο και έπαιξα το ''Second Star to the Right'' από τον Peter Pan της Disney(αγαπημένη ταινία). Μου αρέσουν αυτές οι γιορτούλες που κάνουμε στο πιάνο, έχουν πολύ οικογενειακή ατμόσφαιρα...(αμαν με έπιασε το ρομαντικό πάλι...)  

Η δεύτερη ήταν της χορωδίας. Πήγε πολύ καλά και μας άρεσε. Οι βαθιές σοβαρές υποκλίσεις του ''άγγελου'' ήταν κάπως κωμικές ως συνήθως... Mένει και λίγο σκυμμένος να φανεί η φαλάκρα, αλλά η κοτσίδα, κοτσίδα. =P   Δεν ξέρω όμως αν είναι συνηθισμένος ο κόσμος σε τέτοια ακούσματα δυτικής εκκλησίας κλπ... Μόνο από το πως είχε χυθεί ο δήμαρχος στην καρέκλα, το καταλαβαίνεις· μάλλον βαριούνται οι περισσότεροι. Άσε που λέμε κάθε χρόνο τα ίδια περίπου. Τέλος πάντων. Θα κάνουμε αφιέρωμα στον παγκόσμιο κινηματογράφο προς το καλοκαίρι και θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον.

Στο τέλος κάποιοι γονείς από το σύλλογο του Ωδείου έκαναν ενημέρωση για τη γνωστή κατάσταση με τους 7 δασκάλους που δεν τους ανανέωσαν τις συμβάσεις(μαζί και η δασκάλα μου). Ο καινούριος δήμαρχος πάντως είχε ένα υφάκι... Άστα.

Και τέλος οι εξετάσεις του tae-kwon-do την Τρίτη... Για ένα περίεργο λόγο δεν είχα καθόλου άγχος, σε αντίθεση με τη Σπυριδούλα που μου είχε σπάσει τα νεύρα γιατί είχε φρικάρει τελείως. Λες και θα την πήγαιναν στην αγχόνη αν δε θυμόταν ποιος ίδρυσε την πρώτη ομοσπονδία tae kwon do  ή ό,τι είναι τέλος πάντων. Απ' έξω και μέσα στη σχολή είχε μαζευτεί ένα πλήθος από γονείς/συγγενείς... Χαμός. Μέσα στο χώρο που κάνουμε προπόνηση είχαν στρώσει ένα χαλί πάνω στο οποίο είχαν βάλει ένα τραπεζάκι. Εκεί καθόταν ο δάσκαλος και... ο εξεταστής. Ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι ωσάν το κοράκι.  Κάναμε λίγο εξάσκηση στα tul στον κάτω όροφο μέχρι που μας φώναξαν. Όπως πάντα ξεκινήσαμε με τις άσπρες ζώνες στις οποίες συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ. Πρώτα τα μικρά... Φτάνουμε και σ' εμάς. Πάει η Λίνα με την αδερφή της, μετά η Κωνσταντίνα με την Αντζελίνα... Φωνάζουν εμένα και τη Σπυριδούλα(ναι το έζησα κι αυτό). Κάναμε το tul μας, την chon-ji (ο δάσκαλος μας είπε ότι πρέπει να είμαστε πιο δυναμικές, αλλά θα το βρω αυτό, δεν είναι θέμα. δε λες που κατάφερα να τη μάθω;), και μετά μας έβαλαν να σπάσουμε τα ξύλα. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα τάβλες και Κινέζους Μπρους-Λι. Είναι δύο ορθογώνια κομμάτια ξύλου που ενώνουν στη μέση με μια εγκοπή και έχουν μια κάπως πιο μαλακή κόκκινη στρώση από πάνω. Το κρατάει κάποιος, του ρίχνεις μία με τη φτέρνα και σπάει. Η πρώτη μου προσπάθεια βρήκε πατούσα, με τη δεύτερη ''το 'πιασα'' και και έσπασε. Η Σπυριδούλα με την τρίτη. 

Το κακό ήταν με μια άλλη κοπέλα και την Αφρούλα  που έπρεπε να κάνει τη yul-gok για να πάρει τη μπλε και κόλλησε ξαφνικά. Οπότε δεν πήγε πολύ καλά... Το πήρε πολύ βαριά. Είχε βάλει τα κλάματα για λίγο και έλεγε ότι αν ήταν στη  θέση του εξεταστή δε θα της έδινε τη ζώνη. Tης είπα ότι δεν κρίνεται η ζωή της από αυτό και ότι το κάνει για χόμπι, αλλά δε βοήθησε πολύ γιατί το είχε βάλει στόχο λέει από μικρή να κάνει μια πολεμική τέχνη. Μετά της είπα ότι αν δεν περάσει μπορεί να ξαναδώσει το καλοκαίρι, δε χάθηκε ο κόσμος.  Τελικά μετά από λίγο της πέρασε... Ευτυχώς, γιατί δεν ήθελα να τη βλέπω έτσι...

Aφού έδωσαν όλοι, σηκώθηκε ο εξεταστής, είπε μερικά πράγματα στους γονείς και σ' εμάς έδειξε κάποιες τεχνικές, ενώ παρατήρησα με φρίκη ότι πατούσε στο χώρο της προπόνησης με τα παπούτσια, ενώ εμείς είμαστε ξυπόλυτοι όταν πατάμε εκεί.

Tελικά την πήρα την κίτρινη. Όλοι πήραμε ζώνη ανεξαιρέτως. Βασικά πληρώνεις για τις εξετάσεις. Εγώ έδωσα 50 ευρώ για να δώσω για την κίτρινη. Οπότε είναι μάλλον χλωμό να σε κόψουν. Τι, να χάσουμε το 50ρικο; Άααπαπα. Ξενέρωσα λίγο, αλλά τέλος πάντων. Βγήκαμε και φωτογραφία όλοι μαζί... Ωραία ήταν σε γενικές γραμμές.

Σήμερα το πρωί(τελειώνω) με ξύπνησε η μαμά και μου είπε ότι πήρε τους βαθμούς. Βλέπω εγώ το 18 και 4 στις 9 παρά, με την τσίμπλα στο μάτι και ξύπνησα. Μετά μου έδωσαν το DVD με την χριστουγεννιάτικη συναυλία των Celtic Woman το οποίο είδα το απόγευμα μετά τα αγγλικά(γιατί είχαμε και μάθημα μετά τους βαθμούς), φοβερό ήταν.

Συγνώμη αν σας κούρασα... καληνύχτα!

Are you a human?

Πολλές φορές όταν πας να κατεβάσεις κάτι ή να ανοίξεις ένα σύνδεσμο εμφανίζεται το εκνευριστικό μήνυμα του τίτλου το οποίο σου ζητά να επιβεβαιώσεις ότι είσαι άνθρωπος. Μα γιατί να εκνευριστώ; Αφού είναι πολύ πιθανό να έχει μπει στην ιστοσελίδα ένα διαβολικό ον άλλου γαλαξία που θέλει να αφανίσει την ανθρωπότητα και μαζεύει πληροφορίες. Ή μπορεί το κουνέλι μου να προσπαθεί να κατεβάσει παρτιτούρες χωρίς την άδειά μου. To τελευταίο τέτοιο παραθυράκι που μου εμφανίστηκε ήθελε να επιβεβαιώσει ότι δεν είμαι ρομπότ κι έτσι μου έβγαλε 2-3 διαφημισούλες να διαλέξω ως σοβαρός άνθρωπος που είμαι.  Ιδού:

ΑRE YOU A HUMAN?

To ensure you are not a bot please complete a survey!
After that you will get access to all sheet music.

 Get Hot NEW Twilight Graphics
 Hot Alice in Wonderland Graphics

Πολλά και διάφορα

Πριν ξεκινήσω το μονόλογο, έχω να κάνω μια δήλωση, γιατί έχω κάνει μια διαπίστωση. Αν κάποιος σε πλησιάσει και σε ρωτήσει αν βλέπεις Patty, υπάρχουν δύο εκδοχές: η μία είναι να σε περάσει για χαζό που βλέπεις αυτή τη σαχλαμάρα, και η άλλη είναι να απαντήσει με φωνή γεμάτη ενθουσιασμό ''Ναι!'' και να αρχίσετε να μιλάτε για το τελευταίο επεισόδιο. Εγώ ανήκω σε αυτούς που θα σκεφτούν το πρώτο και έχω βαρεθεί να ακούω για αυτό το πράγμα τέλος πάντων. Μπορείτε ελεύθερα να με πείτε ξενέρωτη :P

To προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει στην ξαδέρφη μου και θυμηθήκαμε με συγκίνηση το παλιό μας ''κόλλημα'' με τα Pokemon :P

Tην Τρίτη δεν είχαμε σχολείο γιατί λέει είχαν συνέλευση. Έτσι πήρα τον daddy και τους κούνελους και πήγαμε Πάρνηθα, στη Μόλα συγκεκριμένα που έχει άπλα, να βολτάρουμε όλοι μαζί. Ήταν και καθημερινή, όλο δικό μας. Ο Σίμπα αφού εξερεύνησε το μέρος και έκανε μερικούς γύρους, αποφάσισε να περάσει την ώρα του μέσα σε ένα θάμνο, ρεμβάζοντας. Ο Έλβις ήταν σε μια πιο περίεργη κατάσταση. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κουνηθεί, αλλά ξαφνικά βάζει μια τρεχάλα φοβερή! Μετά ξανασταμάτησε. Το έκανε αυτό 2-3 φορές και μετά έκοβε βόλτες γύρω από ένα μεγάλο δέντρο. Εννοείται ότι έφαγε τον αγλέουρα πάλι... Αυτός ο κούνελος θα παχύνει και δε θα του κάνει το φορμάκι του. Για όσους δεν το ξέρουν,  τα κουνέλια μου φορούν αυτό το λουράκι όταν κάνουμε εξορμήσεις.
Ύστερα από λίγο ο μπαμπάς πήγε μια βόλτα να εξερευνήσει το μέρος και έκατσα εγώ με τους κούνελους. Όταν γύρισε μου είπε ότι είδε ένα ελάφι. Έτσι πήγα κι εγώ με τη φωτογραφική μηχανή μήπως το πετύχω. Ελάφι δε βρήκα, αλλά βρήκα τα... εμμμ... προϊόντα του. Πάντως το τοπίο ήταν πολύ ωραίο και έβγαλα μερικές φωτογραφίες:

Μου αρέσει πολύ η φύση... Ο θόρυβος που κάνει ο αέρας μέσα στα πεύκα είναι περίεργος. Σαν βουητό. Η βλακεία είναι ότι είχα πάει πολύ μακριά και μετά έπρεπε να γυρίσω και πίσω... :P

Κουνελοφωτογραφίες δεν έχει, αυτή τη φορά αποφάσισα να μην τους παίρνω από πίσω με τη φωτογραφική, κι έτσι τους άφησα να απολαύσουν τη βόλτα τους...

Πάντως η Πάρνηθα έχει πολλά ελάφια και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δεις αν πας. Αυτές τις έβγαλα από το αυτοκίνητο στο γυρισμό:

Την Τετάρτη πήγαμε με το Περιβαλλοντικό πρόγραμμα του σχολείου στο ΚΠΕ (Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης) όπου παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο σχετικά με τα δάση. Μετά πήγαμε στην Υμηττό και κάναμε κάποιες μετρήσεις για το πόσα δέντρα καταστρέφονται για να γίνει ένας δρόμος και στο τέλος μας ρώτησαν τι μπορεί να γίνει γι' αυτό. Α ναι, μας έδειξαν πώς μετράμε το ύψος ενός δέντρου(χωρίς να σκαρφαλώσουμε πάνω σαν μαϊμού), υπολογίσαμε τη μέση ηλικία και ύψος των δέντρων εκεί κλπ. 

Βαρετό ακούγεται, ε; Με την κατάλληλη παρέα δεν είναι καθόλου, πιστέψτε με! ;)

Στην τελευταία προπόνηση tae-kwon-do με είχαν βάλει να εξασκούμαι στις κλοτσιές, ζευγάρι με ένα χοντρό. Όχι ότι έχω κάτι με τους χοντρούς, αλλά δείτε παρακάτω. Έπρεπε λοιπόν εγώ να κρατάω την ασπίδα(ένα ορθογώνιο βαρύ μπλε πράγμα με χειρολαβές σαν μαξιλάρι, μόνο που είναι σκληρό). Αυτός λοιπόν έπρεπε να κάνει 20 απ τσάκι(μια κλοτσιά). Ωραία. Αλλά εγώ δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει γιατί με είχε πεθάνει. Η λεκάνη μου δεχόταν το ένα οδυνηρό χτύπημα μετά  το άλλο και μερικές φορές εκτινασσόμουν προς τα πίσω(μα πολύ τραγικά δεν τα παρουσιάζω; :P ). Τελικά αυτή η ασπίδα προστατεύει μόνο το πόδι αυτού που κάνει την άσκηση απ' ό,τι φαίνεται. Δεν υπήρχε περίπτωση να διαμαρτυρηθώ, γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια, αλλά είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Όταν επιτέλους τελείωσε αυτή η κτηνωδία με τις κλοτσιές, ο δάσκαλος έβαλε τις μεγαλύτερες ζώνες να κάνουν αγωνιστικό. Ναι αυτό που παίζουν ξύλο(με προστατευτικό εξοπλισμό), οπότε θα ηρεμούσα λίγο τουλάχιστον. Αμ δε. Ο γλυκός κύριος μας έβαλε όλους με τη σειρά να κάτσουμε στο διαβολικό μηχάνημα, που νομίζω το έχω περιγράψει σε προηγούμενο ποστ. Γύρισα λοιπόν το τιμόνι και περίμενα καρτερικά να περάσει το λεπτό, με ένα παιδάκι με κίτρινη ζώνη να παίζει με το τιμόνι του σατανικού κατασκευάσματος που σου ανοίγει τα πόδια, κάτω από το αγωνιώδες βλέμμα μου. Καλά που μετρούσε η Αφρούλα το 1 λεπτό, γιατί θα είχα κλατάρει. ΠΟΝΟΣ.

Ευτυχώς μετά αποζημιώθηκα με το ξεκαρδιστικό θέαμα της Σοφίας(μιας κοπελίτσας με μισή μαύρη ζώνη) που εξασκούνταν στο αγωνιστικό με μια άλλη κοπέλα, πιο ψηλή από εκείνη. Η Σοφία κάθε φορά που κλοτσούσε φώναζε ''ΤΣΕ!'', τη χαρακτηριστική κραυγή που βγάζουν σχεδόν όλοι εκεί όταν κλοτσάνε για να βγάζουν λέει τον αέρα και να μην κουράζονται. Το αστείο ήταν ότι η Σοφία ούρλιαζε και η φωνή της έκανε κοκοράκια. Άσε που έπεφτε μερικές φορές λόγω ύψους. Κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες για να μη γελάσω, πρώτον γιατί δεν είναι σωστό και δεύτερον γιατί ποιος ξέρει τι θα έλεγε ο δάσκαλος...

Αύριο θα πάω να δω τα Χρονικά της Νάρνια 3. Έχω το βιβλίο, αλλά δε μου άρεσε, το βαρέθηκα μετά από 2-3 κεφάλαια. Και μιλάμε για ένα τρομερό βιβλιοφάγο που πέρσι το καλοκαίρι διάβασε 6 βιβλία. Δε μου άρεσε η μετάφραση. Όμως η ταινία φαίνεται ωραία και λέω να πάω με την ξαδέρφη μου γιατί η Άννα θα πάει να δει τους Vegas αλλά εμένα δε μου αρέσουν, η Τζοάννα βαριέται τη Νάρνια... Θα ρωτήσω και τη Γεωργία. 

Τέλος πάντων, εγώ θα πάω. Όποιος θέλει έρχεται :P

Harry Potter and the Deathly Hallows... etc

Σήμερα πήγα με την Άννα και τη φίλη της την Ελευθερία (καλή κοπέλα, πλάκα έχει) να δούμε το HP7. Δύο εβδομάδες προσπαθώ να πάω αλλά δε μου καθόταν. Η ταινία ωραία ήταν, μόνο που η Άννα έλεγε βλακείες και δε σε άφηνε να φορτιστείς συναισθηματικά... Τι να πεις :P

Τώρα τα νέα από τη χορωδία... Ο ''Άγγελος'' αποφάσισε ότι θα πρέπει να κάνουμε πρόβες και τις Κυριακές γιατί λέει μόνο τα Σάββατα δε θα μας φτάσουν. Έχει κάποιο δίκιο γιατί η συναυλία είναι στις 20 Δεκεμβρίου. Όμως πάλι τα ίδια κάνουμε σχεδόν. Απ' ό,τι μου λένε οι πιο παλιοί, κάθε Χριστούγεννα τα ίδια λένε πάνω κάτω. Έχω την εντύπωση ότι θα βαρεθώ μετά από ένα σημείο, αν και είναι η δεύτερη χρονιά μου... Η σημερινή πρόβα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η χθεσινή είχε πολλή πλάκα. Λέγαμε το God Rest You Merry Gentlemen και ξαφνικά ο ''Άγγελος'' πιάνει τον κύριο Πισσαράκη(ένα δάσκαλο που βρισκόταν κοντά του εκείνη τη στιγμή και άρχισαν να χορεύουν βαλς. Στην ουσία μας κορόιδευαν γιατί το λέγαμε σαν βαλσάκι. Μόνο που εμείς είχαμε λιώσει στο γέλιο! 

Μετά πάμε να πούμε ένα άλλο τραγούδι και κλασσικά κουνάει τα χέρια ο μαέστρος να ''μπούμε''. Μπαίνει η πιανίστρια, εμείς τίιιιποτα. Mαέστρος:

Πάμε πάλι. Αυτή τη φορά δε ''μπαίνει'' το πιάνο. ''Άγγελος'':

Αυτό έγινε 2-3 φορές και στο τέλος λέει ο μαέστρος: ''Σε ποια κωμωδία παίζουμε;;;;'' 

Αλλά το καλύτερο ήταν μετά το διάλειμμα που η Βάσω κατουριόταν και έλεγε ότι θα τα κάνει πάνω της κι εγώ η αναίσθητη γελούσα :P

Με το που τελειώνουμε διακτινίστηκε στις τουαλέτες. Πάω να βγω και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος με τον ''άγγελο'':

-Πού είναι η Βάσω;

-Στην τουαλέτα.

-Φώναξέ τη να της δώσω τις αφίσες.

Τον κοιτάω καλά καλά... Αλλά τι να κάνω, πάω στις τουαλέτες για πλάκα και φωνάζω:

''Βάσωωω!''

''Τι;''

''Ο ''Άγγελος'' θέλει να πας να σου δώσει τις αφίσες''

''Πες του δε μπορώ τώρα, κατουράω''

Γελάω...''Ναι θα πάω και θα του πω 'Κύριε η Βάσω δε μπορεί τώρα, κατουράει'!''

Το χαχανητό της Βάσως αντηχεί στις τουαλέτες...

Τα σχόλια δικά σας...

Επίσης χθες το κινητό μου μού έπεσε όταν ήμαστε στο γκαράζ και η οθόνη έχει κάτι εκπληκτικά ραγίσματα να κάθεσαι να τα χαζεύεις. Αύριο πάει για φτιάξιμο. Επίσης αύριο θα πάω να βοηθήσω να βάψουμε την τάξη και πρέπει στις 10 να είμαι έξω από το σχολείο. Τελικά αυτοί οι άνθρωποι είναι βάρβαροι. Δε μπορείς να κοιμηθείς ποτέ.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν!

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν λοιπόν. Έχουν αρχίσει να στολίζουν τα σπίτια σιγά σιγά... Έχει μπει και το μπλογκ στο mood όπως βλέπετε. Όμως ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα.

Ξεκινάω με τις παραξενιές μου : Τα αγοράκια μας  έχουν φτιάξει στον τοίχο της τάξης μια τρισάθλια πανδαισία χρωμάτων το οποίο αποκαλούν γκράφιτι. Για να μη νομίζετε ότι είμαι καμία ξινή, θα σας το περιγράψω. Το επίκεντρο είναι ένα μισό πράσινο-μισό...δε θυμάμαι ΜAD Γ3' με μωβ βούλες σαν να έχει ιλαρά. Αλλά τουλάχιστον αυτό τρώγεται. Δε νομίζω όμως ότι τα συνθήματα ΠΡΟΟ NG και τα σχετικά μαζί με τους χρωματιστούς κύκλους που πιάνουν κάθε σημείο του τοίχου και τους πίνακες με το φελλό ήταν απαραίτητα. Τουλάχιστον θα βάψουμε τους τοίχους και θα σωθεί κάπως η κατάσταση.
Πάντως η τάξη βρωμάει σπρέι εδώ και δύο μέρες δύο μέρες και έχουμε ανοιχτά όλα τα παράθυρα για να επιβιώσουμε.

Το προηγούμενο Σάββατο η μικρή αδελφή της Τζοάννας, η Γκρέτα, είχε γενέθλια και πήγα κι εγώ με την Άννα και το δωράκι. Η μικρή μάλλον χάρηκε όταν με είδε. Μάλλον θα θυμόταν τις μπουρμπουλήθρες που κάναμε στο νερό με τα καλαμάκια όταν είχε έρθει σπίτι μου γιατί η Τζοάννα είχε αναλάβει να την προσέχει κι έτσι την είχε φέρει μαζί.
Απολογισμός του πάρτι:

• Τα χαριτωμένα παιδάκια είχαν ρίξει -κι εγώ δεν ξέρω τι- στο πάτωμα και γλιστρούσε πάρα πολύ. Τρέχανε γύρω γύρω και σκουντουφλούσαν. Είχε γίνει εκεί μέσα παγοδρόμιο.
• Λόγω του παραπάνω ένα αγοράκι στούκαρε με τη μούρη στη γωνία ενός τοίχου. Έσπασε το δόντι του και το βάλαμε να κάνει μπούκες με αλατόνερο.
• Γνώρισα το κουνελάκι τους, τη Μπουμπού η οποία είναι 4 φορές μικρότερη από τους δικούς μου κούνελους, μια και είναι μικρούλα ακόμα.
• Ένα άλλο αγοράκι έτρεχε γύρω γύρω τσιρίζοντας σαν παπαγαλάκι. Στην αρχή μου φάνηκε αστείο και το έκανα κι εγώ για λίγο, αλλά μετά έγινε εκνευριστικό γιατί ερχόταν και το έκανε μέσα στο αυτί μου. Ε τα ήθελε ο πισινός του. Άπλωσα ''καταλάθος'' λίγο παραπάνω το πόδι μου και... μπαμ! Παρ' το κάτω. Όχι ότι πτοήθηκε ιδιαίτερα. Το αντίθετο μάλλον. 
• Μετά τα κοριτσάκια άρχισαν να χορεύουν όοοολο το χορευτικό του λας ντιβινας και μετά τα αγοράκια προσπαθούσαν να χορέψουν χιπ χοπ, μόνο που ήταν λίγο δύσκολο έτσι όπως είχαν κάνει το πάτωμα. Όπως καταλαβαίνετε είχε πολύ γέλιο...
• Έρχεται μετά το χορό ένα άλλο αγοράκι και μου λέει ότι θέλει νερό. Το παίρνω κι εγώ στην κουζίνα να του βάλω νερό. Μέγα λάθος. Δείτε τι ακολούθησε: του δίνω το ποτήρι και πριν προλάβω να βάλω μέσα την κανάτα, το είχε πιει και ήθελε κι άλλο. Παίρνω το ποτήρι και προς μεγάλη μου αηδία βλέπω ένα διαφανές ''μακαρόνι'' και πριν το σκεφτώ λέω '' Σάλια είναι ρε βλαμμένο;'' οκ, δεν έπρεπε να το πω βλαμμένο, αλλά είχα φρικάρει τόση ώρα εκεί μέσα. Αλλά ήρθε η ωραιότατη απάντηση ''Νερά είναι γαμμώτι σου!''  E καθώς ξαναγέμιζα το ποτηράκι ''μου ξέφυγε'' λίγο νερό στο χέρι του συμπαθέστατου πιτσιρικίου.

Ο Άγγελος προχθές στη Θεωρία μας έδειχνε τους μεγάλους του κυνόδοντες μια και λέγαμε για ταινίες με δράκουλες....

Χθες ήρθαν τα δύο βιβλία με extras για το Eragon. Το πρώτο το διάβασα χθες γιατί ήταν μικρό.

(Περισσότερες πληροφορίες στο www.alagaesia.com )

Σήμερα γράψαμε Χημεία και ήταν σχετικά εύκολα τα θέματα. Τελικά δεν απεδείχθη στριμμένη σε αυτό το θέμα η καθηγήτρια. Αλλά νομίζω ότι εμένα και τη Γεωργία μας έχει στη μπούκα. Τα χαλάσαμε από το δεύτερο μάθημα γιατί επέμενε ότι το μουλάρι είναι ερμαφρόδιτο, ενώ εγώ της είπα ότι είναι στείρο, και ότι ερμαφρόδιτα είναι μόνο τα ψάρια. 

Κλείνοντας λέω να κάνω μια επίκαιρη φωτογράφιση των κούνελων όταν στολίσουμε! Μου αρέσει να τους φωτογραφίζω!

Δεν πέτυχε το κόλπο...

Γεια σας και πάλι. Tα νέα από το μέτωπο: το σαββατοκύριακο πήγαμε βόλτα τους κούνελους στη Μόλα στην Πάρνηθα και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, έχω σχεδόν μάθει την τσον σι και χαίρομαι πάρα πολύ.

Σήμερα, μετά από 6 ώρες μαθήματος είχαμε τελευταία ώρα γυμναστική και ο σαδιστής κύριος Πιέρρος(αυτό είναι το μικρό του όνομα, μας λέει όλες μπουμπούδες και είναι ο μεγαλύτερος...''καταστροφολόγος'' που έχω γνωρίσει ποτέ) αποφάσισε ότι θα παίζαμε βόλεϋ με τα κορίτσια του Γ5. Αυτό το πράγμα που τα αγόρια μπορούν πάντα να παίζουν ποδόσφαιρο ανενόχλητα, δεν το καταλαβαίνω. Τα σχόλια δικά σας.

Η Άννα ήταν αδιάθετη και η Τζοάνα δεν ήθελε να παίξει με αυτές κι εγώ μισώ το βόλεϋ(τα γνωστά). Οπότε είπαμε να αποχωρήσουμε διακριτικά όταν χώριζαν τι ομάδες και να κρυφτούμε στην αίθουσα που βάζουν τις μπάλες, τα στρώματα και το σχετικό εξοπλισμό. Καθήσαμε λοιπόν σε μια γωνία που δε φαινόταν από την πόρτα και πιάσαμε την κουβέντα, ενώ ταυτόχρονα έπαιζα με τα δαχτυλίδια της Ρεγγίνας  που μου τα είχε δώσει για να παίξει. Μετά από λίγο μπαίνει μέσα ο γυμναστής, κι εμείς καθόμασταν στη γωνία σαν τα ποντίκια. Δε μας είδε, πήρε κάτι και έφυγε. Φιου. Μετά από άλλες 2-3 τέτοιες εισόδους και μερικά ''δεν περνάει η ώρα'', μπήκε η γυμνάστρια του Γ5 και στρογγυλοκάθησε στην καρέκλα να μελετήσει τα χαρτιά της. Ωχ. Μετά μπαίνει και ο αγαπητός γυμναστής. Ξανά ωχ. Κι αρχίζουν να λένε πως διορίστηκε ο καθένας. Εμείς εν τω μεταξύ είχαμε φρικάρει γιατί μόλις είχαμε συνειδητοποιήσει  ότι δεν υπολογίσαμε πως θα βγούμε έξω. Να σημειώσω ότι εγώ ήμουν ακριβώς στη γωνία κι έτσι όπως είχαμε στριμωχτεί για να μη φαινόμαστε καθόλου, ήμουν έτοιμη να βγάλω πορτοκαλάδα. Μετά ψιθύρισε η Άννα μια βλακεία και ακούστηκα λίγο μου γέλασα. Ευτυχώς όμως έκαναν πολλή φασαρία οι απ' έξω και δεν το πρόσεξε το αχτύπητο δίδυμο.

Τελικά μετά από λίγο βγήκαν έξω και χτύπησε το κουδούνι. Είχαμε αποφασίσει να βγούμε μαζί με το τσούρμο που θα έμπαινε να αφήσει τις μπάλες, όμως αυτά τα χαζά έμπαιναν δύο-δύο και τρεις-τρεις και δεν μπορούσαμε να το κάνουμε έτσι. Οπότε αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε, να βγούμε έξω κάνοντας την πάπια και να φύγουμε. Έλα όμως που είχαν μπαστακωθεί οι αγαπημένοι μας μπροστά στην πόρτα; Ο δικός μας δε, μας ρώτησε που χαθήκαμε και ότι μας έβαλε απουσία. Τέλεια. Προσπαθήσαμε να τα μπαλώσουμε αλλά δεν. Τελικά τσάμπα κόπος να κάνουμε τους μυστικούς πράκτορες :P

Η Τζοάνα ήταν σκασμένη γιατί είχε βάλει φόρμα για τη γυμναστική(συνήθως έρχεται με τζιν) και πάλι πήρε απουσία. Η Άννα τι να πει κι αυτή... 

Τέλος πάντων, σας αφήνω να κάνω αγγλικά...

6 + 1

Χαίρε κόσμε. Καιρό έχω να σας ζαλίσω με αυτά που μου κατεβαίνουν... Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να επανορθώσω. Σήμερα θα γράψω τα 6 + 1 πράγματα που εκνευρίζουν, με τυχαία σειρά, μια και δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. (διάβασα πριν τις 10 σήμερα, για πρώτη φορά φέτος! lol)

1) Με ενοχλεί τρομερά να έχει ήλιο έξω και να μπαίνοντας ο άλλος στο δωμάτιο να ανάβει το φως.
2) Όταν ήμουν μικρή μου την έσπαγαν τα παιδάκια που με πλησίαζαν με το γνωστό υφάκι και με ρωτούσαν ''Κοριτσάκι θες να γίνουμε φίλες;''. Κάτσε ρε παιδάκι. Από πού με ξέρεις και γίναμε και φίλοι; :P Είχα μια παρόρμηση να πω όχι πάντα, αλλά στο τέλος έβρισκα μια δικαιολογία(π.χ. ''Με φωνάζει η μαμά μου'') και την έκανα. Υπήρχε μια περίοδος που πηγαίναμε με την ξαδέρφη μου στα παιδάκια και τους λέγαμε ''Θέλετε να γίνουμε φίλοι;'' και μόλις έλεγαν ''ναι'' τους απαντούσαμε ''Εμείς όμως δε θέλουμε''. Κ*λοπαιδισμός, ε;
3) Να είσαι καινούριος κάπου, σε μια εξωσχολική δραστηριότητα λόγου χάρη, και να λέει ο δάσκαλος στα άλλα παιδιά να σε κάνουν παρέα νομίζοντας ότι θα νιώσεις καλύτερα. Ε λοιπόν κάποιος πρέπει να τους πει ότι αυτό σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, σαν να υποχρεώνονται οι υπόλοιποι να σε κάνουν παρέα για να μην είσαι μόνος σου. Όταν μου το κάνουν αυτό αισθάνομαι πάρα πολύ αμήχανα και κλείνομαι ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου αφού πρώτα έχω ρίξει το ''φρικαρισμένο'' μου βλέμμα στο δάσκαλο.
4) Μου τη δίνει λίγο που δεν μπορώ να έχω νεύρα για πολλή ώρα.  Μπορεί να είμαι σκασμένη και μετά από τρία λεπτά να πω ή να σκεφτώ μια σαχλαμάρα και να μου περάσει. Βέβαια αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί καλό, αλλά με ενοχλεί μερικές φορές.
5) Εκνευρίζομαι τρομερά όταν κάποιος βλαμμένος δίπλα μου γελάει και με σπρώχνει ταυτοχρόνως! Εγώ δηλαδή, τι φταίω να γίνομαι φραπές κάθε φορά που λιώνεις στο γέλιο ρε φιλε;
6) Πολλές φορές με πειράζει που δεν μπορώ να το παίζω άνετη όταν κάτι με πειράζει πολύ. Το ξέρω, αν μπορούσα, δε θα ήταν φυσιολογικό, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί...

+1) To ξέρω ότι θα ακουστεί πάρα πολύ χαζό, αλλά μπορεί να με τρελάνει όταν δεν μπορώ να καταλάβω κάτι ενώ όλοι άλλοι μπορούν. Είναι από τις φορές που προσπαθώ να το παίξω άνετη χωρίς καμία επιτυχία. Τώρα αυτό μου συμβαίνει με την τσον σι. Το τουλ στο tae kwon do που λέγαμε; Ναι αυτό που δολοφονώ κάθε φορά που πάω εκεί. Το τουλ για να μαθαίνετε είναι μία σειρά κινήσεων άμυνας-επίθεσης σε έναν αόρατο αντίπαλο-αν θυμάμαι καλά, κάτι σαν χορογραφία δηλαδή. Ο δικός μου αόρατος αντίπαλος πάντως, θα πρέπει να είναι τρισευτυχισμένος. Έχω βελτιωθεί βέβαια όπως είναι φυσικό, αλλά δεν μπορώ να το κάνω χωρίς λάθος. Μέχρι και η καινούρια κοπέλα το κατάλαβε, εγώ εκεί. Και το Δεκέμβριο έχουμε λέει εξετάσεις. Αν δεν τη μάθω σύντομα, προβλέπω ότι δεν θα με συμπαθήσει ιδιαίτερα ο εξεταστής.

Γκουχ γκουχ!

Ο Θεοτοκάτος ανακάλυψε για εκατομμυριοστή φορά ότι έχει αδελφή στη Σουηδία. Ουάου.

 Τώρα όσο για την αφεντιά μου, το κρύωμά μου πάει περίφημα. Σήμερα το πρωί πέρασα στο επόμενο στάδιο από το βράχνιασμα. Ο λαιμός μου έχει κλείσει τελείως και δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου. Αυτό είναι πολύ εκνευριστικό, καθότι κανονικά δεν βάζω γλώσσα μέσα. Επίσης δεν είναι καθόλου πρακτικό επειδή πρέπει να σκεφτώ ένα τρόπο να πάρω τα μαθήματα χωρίς να μιλάω, μιας και δεν πήγα σχολείο σήμερα γιατί είμαι χάλια. Το facebook θα με σώσει απ’ ό,τι φαίνεται.

Και ο βήχας μου πάει περίφημα, αφού εξασκούμαι όλη μέρα, όπως λέει και το πουλάκι στον Αρκά. Και έχω και όλα τα αηδιαστικά που συνεπάγεται ο βήχας, αλλά δε θα περιγράψω περαιτέρω. Έχω σταματήσει να βλέπω αστεία βίντεο στο YouTube γιατί γελάω και μετά με πιάνει κρίση βήχα.

H μύτη μου είναι εξαιρετικά παραγωγική. Έχω τελειώσει - κι εγώ δεν ξέρω πόσα - πακέτα χαρτομάντιλα αυτές τις μέρες. Αυτά  με το εκχύλισμα βούτυρο κακάο τα έχω τελειώσει σχεδόν και τώρα έχω κάτι άλλα με εκχύλισμα ευκαλύπτου. Πολύ εκχύλισμα πέφτει, αλλά τέτοια μου έφεραν, δε με νοιάζει.

 

                               

Αυτά με το κρύωμα, δε σας ζαλίζω άλλο. Πήρα την Άννα τηλέφωνο χθες να τη ρωτήσω κάτι(τότε μπορούσα ακόμα να μιλάω, ωραίες στιγμές) και καταλήξαμε να λέμε άλλα. Είπαμε τις γνωστές σαχλαμάρες, της διάβασα το Λούκουλο που έτρωγε βότσαλα και τον Ταύρο που έπαιζε πίπιζα του Τριβιζά(ασχολίαστο). Πολύ πλάκα έχει, ακόμα μου αρέσει. Αν κρίνω από τα χαχανητά της Άννας, έχουμε την ίδια άποψη. Και τώρα θα αναρωτιέται γιατί δεν πήγα σχολείο να της φέρω το Σεντούκι με τις 5 κλειδαριές.  Βιβλίο είναι, όχι σεντούκι.

                                          

Και κάτι τελευταίο. Χθες είχε έρθει η μαμά να πάρει το φούφη από το σχολείο και αφού την πέτυχα, είπα να πάω κι εγώ με το αυτοκίνητο να μην περπατάω, επειδή μένω και μακριά. Μπαίνω, κάθομαι, πάει η μαμά να βάλει την τσάντα του φούφη στο πίσω κάθισμα. Μόνο που εκεί ήταν κάτι παιδιά του λυκείου που δε θα πω τι ακριβώς έλεγαν- γκάριζαν για την ακρίβεια, για ευνόητους λόγους.

Και εδώ έρχεται η ατάκα για την οποία καμάρωνε η μαμά όλη μέρα.

“Ρε κάνε στην άκρη να περάσει η κοπέλα” κοιτάει καλύτερα τη μαμά “η κυρία.” Αλλά η μαμά είχε μείνει στο κοπέλα και είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάντα μου έλεγαν οι συμμαθητές μου “Είναι πολύ όμορφη η μαμά σου”, “Ντύνεται πολύ ωραία η μαμά σου” κι άλλα τέτοια, και το έχει πάρει λίγο πάνω της. Δε βαριέσαι. Πλάκα έχει!

 Σας αφήνω με μερικά κόμιξ του ομοιοπαθούς πουλακίου.

Άντε πάλι...

Και ναι, είμαι πάλι άρρωστη. Γυρίσαμε σπίτι σήμερα, αλλά good to be back δεν το λες. Έχω γίνει πλέον οικολογική καταστροφή με τόσα χαρτομάντιλα που χαλάω τη μέρα. Χθες ανέβασα και πυρετό παρακαλώ και σήμερα προστέθηκε ο βήχας. Α ναι, πονάει και ο λαιμός μου. Τα νεύρα μου....

Kαι τώρα θα σας πω 6 πράγματα που ξέρω για τα παιδάκια:

1) Όταν γκρινιάζουν/διαμαρτύρονται/παραπονιούνται τραβάνε την τελευταία συλλαβή της φράσης τους. π.χ. ''Έλα ρε μαμάαα!''

2) Χειμώνα-φθινόπωρο έχουν ξεραμένες... εμμ.. μύξες κάτω από τη μύτη τους.

3) Αν τα βρείτε μεταξύ σας είναι πολύ καλή παρέα.

4) Μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση, αλλά και να στην καταστρέψουν.

5) Υπάρχουν ορισμένες φορές που δεν μπορείς να τους πεις όχι.
6) Όταν κλαίνε -ειδικά όταν το κάνουν επίτηδες για να τραβήξουν την προσοχή- είναι τρομερά εκνευριστικά.
7) Πετάνε τις καλύτερες ατάκες ever- ξέρω τι λέω.

Εδώ Βόλος!

Προχθές εγώ και η ακολουθία μου(η οποία απαρτίζεται από τη μαμά, το μπαμπά και το φούφη,τον αδερφό μου δηλαδή) ξεκινήσαμε για το Βόλο. Ήταν μια μεγάλη διαδρομή για γερά νεύρα, μια και ο φούφης ήταν τιμωρία και του είχαν πάρει το DS. Κατά συνέπεια παραληρούσε σε όλο το δρόμο. Είπε όοολα τα τραγούδια του wwe, το Ένα το Χελιδόνι και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τα νεύρα μου είχαν γίνει ζαρτ... εμ... κρόσσια. Και της μαμάς επίσης. Αλλά ο μπαμπάς ήταν εκνευριστικά χαλαρός ως συνήθως. Ήθελα να του δωσουν αυτό το ρημαδοπαιχνίδι να σταματήσει επιτέλους, αλλά πού. Τέλος πάντων.

Σήμερα με ξύπνησε η διαπεραστική φωνή της Ντόρας από την κουζίνα και τα ξαδερφάκια μου που φώναζαν ''Πηδήξτε γουρουνάκια!''. Σκέφτηκα πως θα το προτιμούσα στην παθητική φωνή και γύρισα πλευρό. Μετά από λίγο παίξαμε νομισματοπόλεμο με τον φούφη. Πετούσαμε ο ένας στον άλλο αυτά τα πλαστικά νομίσματα που έχει ο γουρουνοκουμπαράς της fisher price

Oρέξεις πρωί πρωί...

Κάποιες ώρες αργότερα πήραμε με το φανταστικό πατέρα τα ποδήλατα να κατέβουμε στο κέντρο να πάει αυτός για καφέ κι εγώ να πάρω ένα βιβλίο. Πάω λοιπόν στο Public έχοντας 3 στο μυαλό μου. Κι εδώ αποδεικνύεται η γκαντεμιά που με κυνηγάει. Πάω στην κοπέλα στον υπολογιστή και τη ρωτάω αν έχει το πρώτο Harry Potter. Δεν υπήρχε. Καλά. Την Araminta Spookie την έχετε; Όχι. Κάποια αγγλική έκδοση του Peter Pan; Ούτε.Ένα σκασμό βιβλία έχει στο Public, ένα από τα τρία που ήθελα δεν είχε. Τι να πεις...

Παίρνω τη μαμά να μου πει πού είναι ο Παπασωτηρίου. Μου λέει να πάω όλο ευθεία από το Public και στο δεύτερο στενό κάνω δεξιά και ότι είναι ένα μεγάλο γωνιακό βιβλιοπωλείο. ΟΚ. Μα πως τα φέρνει η ζωή και πάω από την αντίθετη κατεύθυνση; Να μη τα πολυλογώ, ύστερα από λίγο φτάνω στο βιβλιοπωλείο προς μεγάλη μου ευχαρίστηση και παίρνω το ΧάριΠόττερ... Ε τι στο καλό, όλος ο κόσμος το έχει διαβάσει κι εγώ η λογοτεχνική διάνοια όχι; :P 

Tελείωσα το Syren, το 5ο βιβλίο της σειράς Septimus Heap πριν μερικές μέρες και ήταν καταπληκτικό. Περιμένω το 6ο που θα βγει το 2011 και μέχρι τότε πρέπει κάτι να διαβάζω. Σας ζάλισα λίγο ε; Το κόβω.

Μετά πήγα μια βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία που μου αρέσει πολύ και τελικά ''μαζεύτηκα'' σπίτι. Ξέχασα να πάρω DVD στο ξαδερφάκι, αλλά anyway. Tης διάβασα παραμύθι και τώρα κοιμάται του καλού καιρού... 

Και η ανακάλυψη της ημέρας: το βιτάμ όταν το λιώσεις γίνεται πορτοκαλοκίτρινο! :P

So long λοιποιν... Τα λέμε!

Errr...Oops!

Καλησπέρα κόσμε!
Μετά από μια ακόμη προπόνηση και μια ομελέτα, λέω να σας περιγράψω τα του Σαββάτου. Ελπίζω να κάθεστε. Βασικά βλακεία είπα, όλοι κάθονται μπροστά στο pc.
Λοιπόν... Είχαμε κανονίσει να πάμε με τις πανέξυπνες στο σπίτι της Κασσιανής να δούμε ταινία. Παίρνω λοιπόν το ποδήλατό μου και ξεκινάω.
Στο δρόμο πετάγεται μπροστά μου ένα γατί. Φρενάρω, περνάει και συνεχίζω, ακούγοντας πίσω μου ένα ''Γιατί δεν την πάτησες γ@μώ!'' Τι γλυκός άνθρωπος...

Τέλος πάντων φτάνω στο σπίτι της Κασσιανής τελευταία (τι περίεργο) και κάθομαι με τις άλλες στο χαλί μασουλώντας ένα σοκολατάκι ενώ η Μαρία έπαιζε κιθάρα. Χίπικο;

Tελικά δεν ήθελαν να δούμε ταινία(στο μεταξύ είχε καεί η πίτσα) και πιάσαμε την κουβέντα. Μετά κάτσαμε να φάμε κρέπες αφού δεν έκατσε η πίτσα. Στο μεταξύ η Κασσιανή έφτιαχνε τα μαλλιά της Γεωργίας η οποία σχολίαζε ότι είμαι πολύ ήσυχη και να κάνω καμιά μ***κία να περάσει η ώρα... Εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με την κρέπα μου και τη nutella και τα μπισκότα(πανδαισία θερμίδας), αλλά αυτή εκεί.

                                                          
Όταν τα θέλει ο πισινός σου... Πήρα κι εγώ την μπουκιά που ετοιμαζόμουν να φάω, πάω πίσω από την καρέκλα της αθόρυβα(διότι ήμουν και με τις κάλτσες, γιατί αλλιώς δεν το 'χω το γατίσιο περπάτημα) και την κρατάω πάνω από το κεφάλι της περιμένοντας να γυρίσει και να τσιρίξει να γελάσουμε. Έλα όμως που υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας; και..ουψ! Το nutelloμένο μπισκότο γλίστρησε από την κρέπα και η αγαπητή προαναφερθείσα κατέληξε με μερέντα στο κεφάλι της, και μετέπειτα στο μπάνιο να λούζει αυτό το κεφάλι φωνάζοντας απειλητικά σχόλια π.χ. ''Θα πεθάνεις!'' κλπ. Τελικά δεν έκανε τίποτα, μόνο λόγια ήταν... lol Καλά να πάθει που με κινηγούσε με την ισιωτική σ' όλο το σπίτι. :P

Μετά το... εμ.. ατυχές συμβάν ήρθε νέα έμπνευση. Να ντυθούμε σαν χαζά. Και ενώ η Άννα, η Κασσιανή και η Γεωργία ήταν απασχολημένες να μπογιατίζονται(αν με πιάνετε), εγώ είχα άλλα σχέδια. Πήρα το κραγιόν και έκανα γραμμές στο πρόσωπό μου. Έκανα το μαλλί αναλόγως και έβαλα κι ένα καλαμάκι στο κεφάλι γιατί δε βρήκα φτερό. Ναι ναι, ντύθηκα ινδιάνος! Χάου. :P

Kαι αφού τελείωσε όλο αυτό το πανηγύρι (και ευελπιστώ να μη διαρρεύσουν φωτογραφίες), ξεβαφτήκαμε και αρχίσαμε τις σοβαρές συζητήσεις... Θα μου πείτε, εμείς σοβαρές; Και όμως ναι! Ενίοτε...

Μετά από μια typical συνάθροιση λοιπόν, ποδηλάτησα σπίτι χωρίς να μου πεταχτεί γατούνι στο δρόμο...
Καληνύχτα!

p.s. Καλέ, πόση ώρα γράφω;;; Θα μου πεις, είδα και κάτι βίντεο στο ενδιάμεσο... :P

Scorpions

Xθες πήγα στην πρώτη μου συναυλία. Τρομερή εμπειρία... Πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο σε ένα μέρος! Θα πρέπει να ήταν 20.000-25.000 άτομα...

Και μετά τα φώτα έσβησαν. Και βγήκαν οι Scorpions! Έγινε χαμός...
Μετά την πώρωση(Holiday, Wind of Change, Send Me an Angel etc) o Klaus φωνάζει ''Are you ready to roooock???'' Σε λίγο το κεφάλι μου πήγαινε πάνω κάτω, σαν αυτά τα σκυλάκια που έβαζαν παλιά στα αυτοκίνητα... Με είχε πιάσει η ροκιά και δε με άφηνε(ακόμα δε με έχει αφήσει τελείως. Απόδειξη; Είναι η τρίτη φορά που ακούω το The Best Is Yet To Come σήμερα). Ώστε αυτή είναι η μαγεία της συναυλίας... Πάρτε μια γεύση.

Επίσης έχω να κάνω μία δήλωση: ο Kottak τα σπάει! Αλλά δε βρίσκω βίντεο :P
Έκανε ένα σόλο... ''Great to be back in Greece!'' είπε κάπου στη μέση.

Δείτε και το The Best is Yet To Come.

Ήταν καταπληκτικοί... Χαίρομαι που ήταν αυτή η πρώτη μου συναυλία. Χαίρομαι που ήμουν εκεί...
Σκεφτόμουν πόσο όμορφα ένιωθαν οι Scorpions... Πως είναι να παίρνεις τόση αγάπη από τον κόσμο...
Scorpions... Forever Young.

Σας αρέσουν τα άλογα;

Σήμερα πήγα με το μπαμπά, τον ξάδερφό του τη Νατάσα και την ξαδέρφη μου την Κωνσταντίνα στον Ιππικό Όμιλο που πάει η Νατάσα. Είχαν αγώνες εμποδίων και ήταν πολύ ωραία-είχε μάλιστα πιο πολύ κόσμο και συμμετοχές από την πρώτη φορά που πήγαμε στους αγώνες ντρεσάζ. Enjoy:

Στο διάλειμμα πήγαμε με τη Νατάσα και την Κωνσταντίνα, βόλτα τη Ginda, το άλογο που έχουν παραχωρήσει στη Νατάσα. Μετά η Κωνσταντίνα με πήγε να δω τα γατάκια, που είναι η αδυναμία μου. Ευχαριστήθηκα ''ζούληγμα''! :P
Έφτιαξα και μερικά κολλάζ:

Κι εδώ παίζουν:

Αφού τιμήσαμε δεόντως τα γατάκια, η Κωνσταντίνα με τη γνωστή άνεση ανθρώπου που ξέρει καλά το χώρο με πήγε να φροντίσουμε τη Ρατίνα, όπως και την προηγούμενη φορά. Είναι πολύ χαλαρωτικό να φροντίζεις ένα άλογο. Και αν σκεφτείς ότι είναι ένα τόσο μεγάλο ζώο και έχει τόση υπομονή μαζί σου... Είναι πολύ όμορφο.

Ωραία μέρα και σήμερα... Καληνύχτα!