Δεν πέτυχε το κόλπο...

Γεια σας και πάλι. Tα νέα από το μέτωπο: το σαββατοκύριακο πήγαμε βόλτα τους κούνελους στη Μόλα στην Πάρνηθα και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, έχω σχεδόν μάθει την τσον σι και χαίρομαι πάρα πολύ.

Σήμερα, μετά από 6 ώρες μαθήματος είχαμε τελευταία ώρα γυμναστική και ο σαδιστής κύριος Πιέρρος(αυτό είναι το μικρό του όνομα, μας λέει όλες μπουμπούδες και είναι ο μεγαλύτερος...''καταστροφολόγος'' που έχω γνωρίσει ποτέ) αποφάσισε ότι θα παίζαμε βόλεϋ με τα κορίτσια του Γ5. Αυτό το πράγμα που τα αγόρια μπορούν πάντα να παίζουν ποδόσφαιρο ανενόχλητα, δεν το καταλαβαίνω. Τα σχόλια δικά σας.

Η Άννα ήταν αδιάθετη και η Τζοάνα δεν ήθελε να παίξει με αυτές κι εγώ μισώ το βόλεϋ(τα γνωστά). Οπότε είπαμε να αποχωρήσουμε διακριτικά όταν χώριζαν τι ομάδες και να κρυφτούμε στην αίθουσα που βάζουν τις μπάλες, τα στρώματα και το σχετικό εξοπλισμό. Καθήσαμε λοιπόν σε μια γωνία που δε φαινόταν από την πόρτα και πιάσαμε την κουβέντα, ενώ ταυτόχρονα έπαιζα με τα δαχτυλίδια της Ρεγγίνας  που μου τα είχε δώσει για να παίξει. Μετά από λίγο μπαίνει μέσα ο γυμναστής, κι εμείς καθόμασταν στη γωνία σαν τα ποντίκια. Δε μας είδε, πήρε κάτι και έφυγε. Φιου. Μετά από άλλες 2-3 τέτοιες εισόδους και μερικά ''δεν περνάει η ώρα'', μπήκε η γυμνάστρια του Γ5 και στρογγυλοκάθησε στην καρέκλα να μελετήσει τα χαρτιά της. Ωχ. Μετά μπαίνει και ο αγαπητός γυμναστής. Ξανά ωχ. Κι αρχίζουν να λένε πως διορίστηκε ο καθένας. Εμείς εν τω μεταξύ είχαμε φρικάρει γιατί μόλις είχαμε συνειδητοποιήσει  ότι δεν υπολογίσαμε πως θα βγούμε έξω. Να σημειώσω ότι εγώ ήμουν ακριβώς στη γωνία κι έτσι όπως είχαμε στριμωχτεί για να μη φαινόμαστε καθόλου, ήμουν έτοιμη να βγάλω πορτοκαλάδα. Μετά ψιθύρισε η Άννα μια βλακεία και ακούστηκα λίγο μου γέλασα. Ευτυχώς όμως έκαναν πολλή φασαρία οι απ' έξω και δεν το πρόσεξε το αχτύπητο δίδυμο.

Τελικά μετά από λίγο βγήκαν έξω και χτύπησε το κουδούνι. Είχαμε αποφασίσει να βγούμε μαζί με το τσούρμο που θα έμπαινε να αφήσει τις μπάλες, όμως αυτά τα χαζά έμπαιναν δύο-δύο και τρεις-τρεις και δεν μπορούσαμε να το κάνουμε έτσι. Οπότε αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε, να βγούμε έξω κάνοντας την πάπια και να φύγουμε. Έλα όμως που είχαν μπαστακωθεί οι αγαπημένοι μας μπροστά στην πόρτα; Ο δικός μας δε, μας ρώτησε που χαθήκαμε και ότι μας έβαλε απουσία. Τέλεια. Προσπαθήσαμε να τα μπαλώσουμε αλλά δεν. Τελικά τσάμπα κόπος να κάνουμε τους μυστικούς πράκτορες :P

Η Τζοάνα ήταν σκασμένη γιατί είχε βάλει φόρμα για τη γυμναστική(συνήθως έρχεται με τζιν) και πάλι πήρε απουσία. Η Άννα τι να πει κι αυτή... 

Τέλος πάντων, σας αφήνω να κάνω αγγλικά...

6 + 1

Χαίρε κόσμε. Καιρό έχω να σας ζαλίσω με αυτά που μου κατεβαίνουν... Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να επανορθώσω. Σήμερα θα γράψω τα 6 + 1 πράγματα που εκνευρίζουν, με τυχαία σειρά, μια και δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. (διάβασα πριν τις 10 σήμερα, για πρώτη φορά φέτος! lol)

1) Με ενοχλεί τρομερά να έχει ήλιο έξω και να μπαίνοντας ο άλλος στο δωμάτιο να ανάβει το φως.
2) Όταν ήμουν μικρή μου την έσπαγαν τα παιδάκια που με πλησίαζαν με το γνωστό υφάκι και με ρωτούσαν ''Κοριτσάκι θες να γίνουμε φίλες;''. Κάτσε ρε παιδάκι. Από πού με ξέρεις και γίναμε και φίλοι; :P Είχα μια παρόρμηση να πω όχι πάντα, αλλά στο τέλος έβρισκα μια δικαιολογία(π.χ. ''Με φωνάζει η μαμά μου'') και την έκανα. Υπήρχε μια περίοδος που πηγαίναμε με την ξαδέρφη μου στα παιδάκια και τους λέγαμε ''Θέλετε να γίνουμε φίλοι;'' και μόλις έλεγαν ''ναι'' τους απαντούσαμε ''Εμείς όμως δε θέλουμε''. Κ*λοπαιδισμός, ε;
3) Να είσαι καινούριος κάπου, σε μια εξωσχολική δραστηριότητα λόγου χάρη, και να λέει ο δάσκαλος στα άλλα παιδιά να σε κάνουν παρέα νομίζοντας ότι θα νιώσεις καλύτερα. Ε λοιπόν κάποιος πρέπει να τους πει ότι αυτό σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, σαν να υποχρεώνονται οι υπόλοιποι να σε κάνουν παρέα για να μην είσαι μόνος σου. Όταν μου το κάνουν αυτό αισθάνομαι πάρα πολύ αμήχανα και κλείνομαι ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου αφού πρώτα έχω ρίξει το ''φρικαρισμένο'' μου βλέμμα στο δάσκαλο.
4) Μου τη δίνει λίγο που δεν μπορώ να έχω νεύρα για πολλή ώρα.  Μπορεί να είμαι σκασμένη και μετά από τρία λεπτά να πω ή να σκεφτώ μια σαχλαμάρα και να μου περάσει. Βέβαια αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί καλό, αλλά με ενοχλεί μερικές φορές.
5) Εκνευρίζομαι τρομερά όταν κάποιος βλαμμένος δίπλα μου γελάει και με σπρώχνει ταυτοχρόνως! Εγώ δηλαδή, τι φταίω να γίνομαι φραπές κάθε φορά που λιώνεις στο γέλιο ρε φιλε;
6) Πολλές φορές με πειράζει που δεν μπορώ να το παίζω άνετη όταν κάτι με πειράζει πολύ. Το ξέρω, αν μπορούσα, δε θα ήταν φυσιολογικό, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί...

+1) To ξέρω ότι θα ακουστεί πάρα πολύ χαζό, αλλά μπορεί να με τρελάνει όταν δεν μπορώ να καταλάβω κάτι ενώ όλοι άλλοι μπορούν. Είναι από τις φορές που προσπαθώ να το παίξω άνετη χωρίς καμία επιτυχία. Τώρα αυτό μου συμβαίνει με την τσον σι. Το τουλ στο tae kwon do που λέγαμε; Ναι αυτό που δολοφονώ κάθε φορά που πάω εκεί. Το τουλ για να μαθαίνετε είναι μία σειρά κινήσεων άμυνας-επίθεσης σε έναν αόρατο αντίπαλο-αν θυμάμαι καλά, κάτι σαν χορογραφία δηλαδή. Ο δικός μου αόρατος αντίπαλος πάντως, θα πρέπει να είναι τρισευτυχισμένος. Έχω βελτιωθεί βέβαια όπως είναι φυσικό, αλλά δεν μπορώ να το κάνω χωρίς λάθος. Μέχρι και η καινούρια κοπέλα το κατάλαβε, εγώ εκεί. Και το Δεκέμβριο έχουμε λέει εξετάσεις. Αν δεν τη μάθω σύντομα, προβλέπω ότι δεν θα με συμπαθήσει ιδιαίτερα ο εξεταστής.

Γκουχ γκουχ!

Ο Θεοτοκάτος ανακάλυψε για εκατομμυριοστή φορά ότι έχει αδελφή στη Σουηδία. Ουάου.

 Τώρα όσο για την αφεντιά μου, το κρύωμά μου πάει περίφημα. Σήμερα το πρωί πέρασα στο επόμενο στάδιο από το βράχνιασμα. Ο λαιμός μου έχει κλείσει τελείως και δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου. Αυτό είναι πολύ εκνευριστικό, καθότι κανονικά δεν βάζω γλώσσα μέσα. Επίσης δεν είναι καθόλου πρακτικό επειδή πρέπει να σκεφτώ ένα τρόπο να πάρω τα μαθήματα χωρίς να μιλάω, μιας και δεν πήγα σχολείο σήμερα γιατί είμαι χάλια. Το facebook θα με σώσει απ’ ό,τι φαίνεται.

Και ο βήχας μου πάει περίφημα, αφού εξασκούμαι όλη μέρα, όπως λέει και το πουλάκι στον Αρκά. Και έχω και όλα τα αηδιαστικά που συνεπάγεται ο βήχας, αλλά δε θα περιγράψω περαιτέρω. Έχω σταματήσει να βλέπω αστεία βίντεο στο YouTube γιατί γελάω και μετά με πιάνει κρίση βήχα.

H μύτη μου είναι εξαιρετικά παραγωγική. Έχω τελειώσει - κι εγώ δεν ξέρω πόσα - πακέτα χαρτομάντιλα αυτές τις μέρες. Αυτά  με το εκχύλισμα βούτυρο κακάο τα έχω τελειώσει σχεδόν και τώρα έχω κάτι άλλα με εκχύλισμα ευκαλύπτου. Πολύ εκχύλισμα πέφτει, αλλά τέτοια μου έφεραν, δε με νοιάζει.

 

                               

Αυτά με το κρύωμα, δε σας ζαλίζω άλλο. Πήρα την Άννα τηλέφωνο χθες να τη ρωτήσω κάτι(τότε μπορούσα ακόμα να μιλάω, ωραίες στιγμές) και καταλήξαμε να λέμε άλλα. Είπαμε τις γνωστές σαχλαμάρες, της διάβασα το Λούκουλο που έτρωγε βότσαλα και τον Ταύρο που έπαιζε πίπιζα του Τριβιζά(ασχολίαστο). Πολύ πλάκα έχει, ακόμα μου αρέσει. Αν κρίνω από τα χαχανητά της Άννας, έχουμε την ίδια άποψη. Και τώρα θα αναρωτιέται γιατί δεν πήγα σχολείο να της φέρω το Σεντούκι με τις 5 κλειδαριές.  Βιβλίο είναι, όχι σεντούκι.

                                          

Και κάτι τελευταίο. Χθες είχε έρθει η μαμά να πάρει το φούφη από το σχολείο και αφού την πέτυχα, είπα να πάω κι εγώ με το αυτοκίνητο να μην περπατάω, επειδή μένω και μακριά. Μπαίνω, κάθομαι, πάει η μαμά να βάλει την τσάντα του φούφη στο πίσω κάθισμα. Μόνο που εκεί ήταν κάτι παιδιά του λυκείου που δε θα πω τι ακριβώς έλεγαν- γκάριζαν για την ακρίβεια, για ευνόητους λόγους.

Και εδώ έρχεται η ατάκα για την οποία καμάρωνε η μαμά όλη μέρα.

“Ρε κάνε στην άκρη να περάσει η κοπέλα” κοιτάει καλύτερα τη μαμά “η κυρία.” Αλλά η μαμά είχε μείνει στο κοπέλα και είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάντα μου έλεγαν οι συμμαθητές μου “Είναι πολύ όμορφη η μαμά σου”, “Ντύνεται πολύ ωραία η μαμά σου” κι άλλα τέτοια, και το έχει πάρει λίγο πάνω της. Δε βαριέσαι. Πλάκα έχει!

 Σας αφήνω με μερικά κόμιξ του ομοιοπαθούς πουλακίου.

Άντε πάλι...

Και ναι, είμαι πάλι άρρωστη. Γυρίσαμε σπίτι σήμερα, αλλά good to be back δεν το λες. Έχω γίνει πλέον οικολογική καταστροφή με τόσα χαρτομάντιλα που χαλάω τη μέρα. Χθες ανέβασα και πυρετό παρακαλώ και σήμερα προστέθηκε ο βήχας. Α ναι, πονάει και ο λαιμός μου. Τα νεύρα μου....

Kαι τώρα θα σας πω 6 πράγματα που ξέρω για τα παιδάκια:

1) Όταν γκρινιάζουν/διαμαρτύρονται/παραπονιούνται τραβάνε την τελευταία συλλαβή της φράσης τους. π.χ. ''Έλα ρε μαμάαα!''

2) Χειμώνα-φθινόπωρο έχουν ξεραμένες... εμμ.. μύξες κάτω από τη μύτη τους.

3) Αν τα βρείτε μεταξύ σας είναι πολύ καλή παρέα.

4) Μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση, αλλά και να στην καταστρέψουν.

5) Υπάρχουν ορισμένες φορές που δεν μπορείς να τους πεις όχι.
6) Όταν κλαίνε -ειδικά όταν το κάνουν επίτηδες για να τραβήξουν την προσοχή- είναι τρομερά εκνευριστικά.
7) Πετάνε τις καλύτερες ατάκες ever- ξέρω τι λέω.

Εδώ Βόλος!

Προχθές εγώ και η ακολουθία μου(η οποία απαρτίζεται από τη μαμά, το μπαμπά και το φούφη,τον αδερφό μου δηλαδή) ξεκινήσαμε για το Βόλο. Ήταν μια μεγάλη διαδρομή για γερά νεύρα, μια και ο φούφης ήταν τιμωρία και του είχαν πάρει το DS. Κατά συνέπεια παραληρούσε σε όλο το δρόμο. Είπε όοολα τα τραγούδια του wwe, το Ένα το Χελιδόνι και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τα νεύρα μου είχαν γίνει ζαρτ... εμ... κρόσσια. Και της μαμάς επίσης. Αλλά ο μπαμπάς ήταν εκνευριστικά χαλαρός ως συνήθως. Ήθελα να του δωσουν αυτό το ρημαδοπαιχνίδι να σταματήσει επιτέλους, αλλά πού. Τέλος πάντων.

Σήμερα με ξύπνησε η διαπεραστική φωνή της Ντόρας από την κουζίνα και τα ξαδερφάκια μου που φώναζαν ''Πηδήξτε γουρουνάκια!''. Σκέφτηκα πως θα το προτιμούσα στην παθητική φωνή και γύρισα πλευρό. Μετά από λίγο παίξαμε νομισματοπόλεμο με τον φούφη. Πετούσαμε ο ένας στον άλλο αυτά τα πλαστικά νομίσματα που έχει ο γουρουνοκουμπαράς της fisher price

Oρέξεις πρωί πρωί...

Κάποιες ώρες αργότερα πήραμε με το φανταστικό πατέρα τα ποδήλατα να κατέβουμε στο κέντρο να πάει αυτός για καφέ κι εγώ να πάρω ένα βιβλίο. Πάω λοιπόν στο Public έχοντας 3 στο μυαλό μου. Κι εδώ αποδεικνύεται η γκαντεμιά που με κυνηγάει. Πάω στην κοπέλα στον υπολογιστή και τη ρωτάω αν έχει το πρώτο Harry Potter. Δεν υπήρχε. Καλά. Την Araminta Spookie την έχετε; Όχι. Κάποια αγγλική έκδοση του Peter Pan; Ούτε.Ένα σκασμό βιβλία έχει στο Public, ένα από τα τρία που ήθελα δεν είχε. Τι να πεις...

Παίρνω τη μαμά να μου πει πού είναι ο Παπασωτηρίου. Μου λέει να πάω όλο ευθεία από το Public και στο δεύτερο στενό κάνω δεξιά και ότι είναι ένα μεγάλο γωνιακό βιβλιοπωλείο. ΟΚ. Μα πως τα φέρνει η ζωή και πάω από την αντίθετη κατεύθυνση; Να μη τα πολυλογώ, ύστερα από λίγο φτάνω στο βιβλιοπωλείο προς μεγάλη μου ευχαρίστηση και παίρνω το ΧάριΠόττερ... Ε τι στο καλό, όλος ο κόσμος το έχει διαβάσει κι εγώ η λογοτεχνική διάνοια όχι; :P 

Tελείωσα το Syren, το 5ο βιβλίο της σειράς Septimus Heap πριν μερικές μέρες και ήταν καταπληκτικό. Περιμένω το 6ο που θα βγει το 2011 και μέχρι τότε πρέπει κάτι να διαβάζω. Σας ζάλισα λίγο ε; Το κόβω.

Μετά πήγα μια βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία που μου αρέσει πολύ και τελικά ''μαζεύτηκα'' σπίτι. Ξέχασα να πάρω DVD στο ξαδερφάκι, αλλά anyway. Tης διάβασα παραμύθι και τώρα κοιμάται του καλού καιρού... 

Και η ανακάλυψη της ημέρας: το βιτάμ όταν το λιώσεις γίνεται πορτοκαλοκίτρινο! :P

So long λοιποιν... Τα λέμε!

Errr...Oops!

Καλησπέρα κόσμε!
Μετά από μια ακόμη προπόνηση και μια ομελέτα, λέω να σας περιγράψω τα του Σαββάτου. Ελπίζω να κάθεστε. Βασικά βλακεία είπα, όλοι κάθονται μπροστά στο pc.
Λοιπόν... Είχαμε κανονίσει να πάμε με τις πανέξυπνες στο σπίτι της Κασσιανής να δούμε ταινία. Παίρνω λοιπόν το ποδήλατό μου και ξεκινάω.
Στο δρόμο πετάγεται μπροστά μου ένα γατί. Φρενάρω, περνάει και συνεχίζω, ακούγοντας πίσω μου ένα ''Γιατί δεν την πάτησες γ@μώ!'' Τι γλυκός άνθρωπος...

Τέλος πάντων φτάνω στο σπίτι της Κασσιανής τελευταία (τι περίεργο) και κάθομαι με τις άλλες στο χαλί μασουλώντας ένα σοκολατάκι ενώ η Μαρία έπαιζε κιθάρα. Χίπικο;

Tελικά δεν ήθελαν να δούμε ταινία(στο μεταξύ είχε καεί η πίτσα) και πιάσαμε την κουβέντα. Μετά κάτσαμε να φάμε κρέπες αφού δεν έκατσε η πίτσα. Στο μεταξύ η Κασσιανή έφτιαχνε τα μαλλιά της Γεωργίας η οποία σχολίαζε ότι είμαι πολύ ήσυχη και να κάνω καμιά μ***κία να περάσει η ώρα... Εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με την κρέπα μου και τη nutella και τα μπισκότα(πανδαισία θερμίδας), αλλά αυτή εκεί.

                                                          
Όταν τα θέλει ο πισινός σου... Πήρα κι εγώ την μπουκιά που ετοιμαζόμουν να φάω, πάω πίσω από την καρέκλα της αθόρυβα(διότι ήμουν και με τις κάλτσες, γιατί αλλιώς δεν το 'χω το γατίσιο περπάτημα) και την κρατάω πάνω από το κεφάλι της περιμένοντας να γυρίσει και να τσιρίξει να γελάσουμε. Έλα όμως που υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας; και..ουψ! Το nutelloμένο μπισκότο γλίστρησε από την κρέπα και η αγαπητή προαναφερθείσα κατέληξε με μερέντα στο κεφάλι της, και μετέπειτα στο μπάνιο να λούζει αυτό το κεφάλι φωνάζοντας απειλητικά σχόλια π.χ. ''Θα πεθάνεις!'' κλπ. Τελικά δεν έκανε τίποτα, μόνο λόγια ήταν... lol Καλά να πάθει που με κινηγούσε με την ισιωτική σ' όλο το σπίτι. :P

Μετά το... εμ.. ατυχές συμβάν ήρθε νέα έμπνευση. Να ντυθούμε σαν χαζά. Και ενώ η Άννα, η Κασσιανή και η Γεωργία ήταν απασχολημένες να μπογιατίζονται(αν με πιάνετε), εγώ είχα άλλα σχέδια. Πήρα το κραγιόν και έκανα γραμμές στο πρόσωπό μου. Έκανα το μαλλί αναλόγως και έβαλα κι ένα καλαμάκι στο κεφάλι γιατί δε βρήκα φτερό. Ναι ναι, ντύθηκα ινδιάνος! Χάου. :P

Kαι αφού τελείωσε όλο αυτό το πανηγύρι (και ευελπιστώ να μη διαρρεύσουν φωτογραφίες), ξεβαφτήκαμε και αρχίσαμε τις σοβαρές συζητήσεις... Θα μου πείτε, εμείς σοβαρές; Και όμως ναι! Ενίοτε...

Μετά από μια typical συνάθροιση λοιπόν, ποδηλάτησα σπίτι χωρίς να μου πεταχτεί γατούνι στο δρόμο...
Καληνύχτα!

p.s. Καλέ, πόση ώρα γράφω;;; Θα μου πεις, είδα και κάτι βίντεο στο ενδιάμεσο... :P