Mια μικρή ''περιπέτεια''

Σήμερα ο ''γλυκός αδερφούλης'' κάνει πάρτι για τα γενέθλιά του. Έκατσα και έμαθα το happy birthday γιατί λέει δε γίνεται να κάνω 4 χρόνια πιάνο και να μην το ξέρω(αν και εγώ διαφωνώ), και έπρεπε να αλλάξω κιόλας γιατί της μαμάς δεν της άρεσε το τζιν μου απ' ό,τι φαίνεται. Κι όλα αυτά γιατί θα έρθουν τα αντιπαθητικά που κάνει παρέα το Γιώργος-έχω τους λόγους μου που το λέω. Anyway είπα να γράψω τίποτα εδώ μέχρι να μαζευτούν.

Σήμερα λοιπόν πήγαν με το σχολείο εκκλησία. Και λέω πήγαν γιατί εγώ αποφάσισα να κάτσω σπιτάκι μου και να πάω σχολείο στις 9:15 που θα γύριζαν. Καλά που μου έστειλε η Άννα μήνυμα να με ρωτήσει αν θα πάω γιατί θα το ξεχνούσα και θα περνούσα δύο ώρες τεράστιας πλήξης σε κάποιο στασίδι. Οπότε την ευχαριστώ. Αφού κατάφερα να πείσω τον φανταστικό πατέρα ότι δεν έχει νόημα να με πιέζει να πάω, έκατσα σπίτι και έπαιζα Beatles μέχρι τις 8:55, μετά έκανα λίγο επανάληψη στη Χημεία γιατί γράφαμε, και ξεκίνησα. Εδώ ξεκινάει το καλό.

Ανοίγω την ομπρέλα και βγαίνω στον έξω κόσμο, ενώ σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να φανταστώ πολύ καλύτερα παραδείγματα ''έξω κόσμου'' από αυτό που έβλεπα. Συνήθως μου αρέσει η βροχή, αλλά το μέρος δε με εμπνέει. Το πρόβλημα ήταν ότι σε κάθε διασταύρωση σχηματίζονταν μικρογραφίες ποταμού και χρειάστηκε να επιστρατεύσω αρκετή από την ευκινησία μου για να τα διασχίσω.  Επίσης έπρεπε να αποφεύγω τα ύπουλα αυτοκίνητα που είχαν ως στόχο να με μπουγελώσουν. Η μαϊμού με τις γαλότσες και το σακίδιο που μιλάει μου έλειπαν =P. Μπορώ όμως να πω ότι τα πήγα αρκετά καλά. Όταν έφτασα επιτέλους σχολείο δεν είχαν γυρίσει ακόμα οι... εκκλησιαζόμενοι. Θα προτιμούσα φτάνοντας να έχω βρει κανένα θησαυρό ή κάτι τέτοιο, μετά από αυτή τη μικρή περιπέτεια. Αντί για αυτό βρήκα τη Φλαφλίνα(Τζοάνα τη λένε, εγώ της το κόλλησα το φλαφλίνα) να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Όχι ακριβώς αυτό που περίμενα, αλλά αντισταθμίζεται κάπως η κατάσταση =P

Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε μαζί την Άννα στο δεύτερο όροφο στους πάγκους έξω από την αίθουσα της Πληροφορικής, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να ανοίξουμε την πόρτα της τάξης. Κάπου μετά την άφιξη της Άννας θυμηθήκαμε ότι μπορούσαμε να μπούμε από το παράθυρο που βλέπει στο διάδρομο. 

Σας αφήνω, μόλις ήρθαν... και κάνουν ήδη θόρυβο. Θα κάτσω με την ένα χρόνο μικρότερη εξαδέλφη Βάσω να δούμε το Imagine. Είναι κάτι σαν τη βιογραφία του John Lennon σε DVD. Βγήκε και κάτι καλό από την όλη υπόθεση... = )

The Chronicles of Narnia... and mine

Πριν αρχίσω θα ήθελα να σας διηγηθώ ένα χθεσινομεσημεριανό(βγάζω και καινούριες λέξεις) περιστατικό. Ο Βαγγέλης είχε πάει για ψάρεμα και μας είχε στείλει μερικά από τα πολλά αηδιαστικά που έπιασε. Δε μου αρέσουν καθόλου τα ψάρια, προτιμώ να τα βλέπω να κολυμπάνε.

 Τέλος πάντων ο μπαμπάς εκθείαζε για πλάκα το ψαρο-περιεχόμενο της πιατέλας μπροστά του σε ένα φίλο του, αναφέροντας ποιος το έπιασε. Εγώ είχα ανοίξει το ψυγείο να πάρω ένα γιαούρτι εκείνη τη στιγμή. Καθώς λοιπόν σχολίαζα, επηρεασμένη από ένα άρθρο του NG(National Geographic), ότι η υπεραλιεία είναι ένας από τους κύριους παράγοντες εξαφάνισης των δελφινιών.... ΠΛΑΦ! Πάρ' το κάτω το γιαούρτι. Άνοιξε ο πάτος and the rest is history. Μάλλον αυτά τα ψάρια είναι μεγάλος μπελάς =P
OK βλακεία ήταν, αλλά ήθελα να το πω.

Λοιπόοοον. Σήμερα που είχαμε Κείμενα με το Γαβρήλο άρχισα να νυστάζω όπως πάντα γιατί δεν έχει γούστο στα κείμενα ο τύπος. Εκεί λοιπόν που πήγαινα να ακουμπήσω την κεφάλα μου στα χέρια όπως σχεδόν όλοι γύρω μου, πήρε το μάτι μου το θέαμα που παρουσίαζε ο Αργυρόπουλος. Αυτός είναι μαθητής. Πώς λέμε όνομα και πράγμα; Καμία σχέση. Αυτός λοιπόν είχε απλώσει φαρδιά πλατιά την αθλητική εφημεριδούλα του και διάβαζε με προσήλωση έχοντας ύφος γκουρού. Α έχει κι άλλο, περιμένετε. Είχε έτσι απροκάλυπτα τα ακουστικά στα αυτιά του και το κινητό πάνω στο θρανίο. Αυτήηη είναι ζωή! Δεν έχω τίποτα με το παιδί, ας κάνει ότι θέλει, αλλά ρε φίλε μου φάνηκε τρομερά αστείο και με έπιασε νευρικό γέλιο... Ο καημένος ο Γαβρήλος δεν μπορεί να του πει τίποτα γιατί πρώτων είναι αδύναμος χαρακτήρας και δεύτερων η τελευταία φορά που προσπάθησε να τον πειθαρχήσει ήταν καταστροφική.

Επίσης είχα ξεχάσει το βιβλίο της Φυσικής και πολύ τσαντίστηκα.
Kάποια στιγμή η Γεωργία άρχισε να χτυπάει τα δάχτυλα και τη ρώτησα αν το κάνει επίτηδες γιατί εγώ δεν το κατάφερα ποτέ. Μετά το έκανε όολη την ώρα και είχε πολλή πλάκα.

Α ναι και γράψαμε ενα τεστακι στα κριτήρια ισότητας ορθογωνίων τριγώνων στη Γεωμετρία τελευταία  ώρα. Το πρώτο θέμα που είχε θεωρία ήταν εύκολο αλλά τα βρήκα λίγο σκούρα σε κάποιο σημείο της πράξης οπότε ας ελπίσουμε πως ο μανάβης* θα  δείξει μια κάποια επιείκεια ως μέλλων μπαμπάς...

*το μαθηματικό τον λέμε μανάβη γιατί συνέχεια όταν δεν καταλαβαίνει κάποιος κάτι λέει για πορτοκάλια. π.χ. ''Έχουμε 10 πορτοκάλια....''

Υ.Γ.  Πήγα (επιτέλους) να δω τo The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader . Ευτυχώς γιατί έχω απηυδήσει με όλους αυτούς τους εκνευριστικούς που δεν ήθελαν να το δουν. Έτσι έφτασα στο έσχατο σημείo να πάω με τον αδερφό μου το Γιώργο στις 11:30' γιατί προβολές τώρα που πήγα εγώ είχε 11:30 και 2:00. Του Γιώργου του έπεφταν τα ποπ κορν γυρω γυρω και τελικά του είπα να κάτσει ακίνητος μέχρι να πάει και μισή για να μπούμε στην αίθουσα. Η μαμά είχε πάθει κρίση υπερπροστατευτικότητας γιατί ο μικρός δεν έχει ξαναπάει πουθενά μόνος του, πράγμα που δείχνει ότι υποτιμάει και τους δυο μας. Μα τι να πάθει δηλαδή το 10χρονο; Αλλά όταν της είπα ότι αν συνεχίσει θα της τον φέρω σε μαρμελάδα έκανε λες και το πίστεψε και έτρεξε να το πει στο μπαμπά αλλά τη σταμάτησα ευτυχώς. Δε θα μου το ακύρωνε τώρα, 3 εβδομάδες προσπαθούσα να πάω. Όλα πήγαν καλά, η ταινία ήταν πολύ ωραία και ο Γιώργος δεν έπαθε τίποτα όπως περίμενα.
Οι ταινίες της Νάρνια είναι οι μόνες ταινίες βασισμένες σε βιβλίο που είναι καλύτερές του. Είχα επιχειρήσει να διαβάσω ένα που μου είχαν φέρει δώρο και βαρέθηκα. Πράγμα περίεργο, γιατί είμαι ένα γνήσιο bookworm. Ελληνιστί βιβλιοφάγος.

 http://www.youtube.com/watch?v=qf9Xl84b9Wo 

Because of Winn-Dixie

Πριν πολύ καιρό είχα διαβάσει ένα βιβλίο. Λεγόταν ''Γουίν Ντίξι - ένας ξεχωριστός σκύλος''- Because of Winn-Dixie στο πρωτότυπο. Η Όπαλ μετακομίζει το καλοκαίρι με τον πατέρα της που είναι ιεροκήρυκας στο Ναόμι της Φλόριντα. Ο ιεροκήρυκας της είναι κλεισμένος στον εαυτό του και είναι συχνά αποροφημένος Η Όπαλ νιώθει μόνη. Σκέφτεται πως θα ήθελε πολύ ένα φίλο. Και απρόσμενα βρέθηκε με ένα σκύλο. Ένα μεγάλο ταλαιπωρημένο σκύλο με παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Ο Γουίν Ντίξι χαμογελούσε. Επίσης έκανε τρομερά εύκολα φίλους. Γνώρισαν μαζί τον Ότις, ένα πρώην φυλακισμένο που αγαπά πολύ τη μουσική και την κιθάρα του. Του αρέσει να αφήνει τα ζώα έξω από τα κλουβιά τους στο pet shop που δουλεύει και να τους παίζει μουσική. Γνώρισαν τη Γκλόρια Νταμπ, μια σχεδόν τυφλή γυναίκα, αλλά πολύ σοφή. Της αρέσουν τα βιβλία, αλλά δεν μπορεί πια να διαβάσει. Γνώρισαν τη μικρή Σουίτι Πάι που ήθελε πολύ ένα σκύλο, αλλά η μαμά της δεν την άφηνε, και την κυρία Φράνι, τη βιβλιοθηκάριο που κατάφερε κάποτε να απωθήσει μια αρκούδα πετώντας της ένα αντίτυπο του Πόλεμος και Ειρήνη. Η αρκούδα το πήρε και δεν επέστρεψε... Κατάφεραν να κάνουν φίλους τους ακόμα και την ιδιότροπη Αμάντα Ουίλκινσον, καθώς και τους δίδυμους Ντιούμπερι.
Η κυρία Φράνι έδωσε στην Όπαλ μερικές καραμέλες Λίτμους. Ο Λίτμους κατάφερε να βάλει στις καραμέλες του τη γεύση της θλίψης. Δεν το καταλαβαίνουν όλοι, μόνο όσοι έχουν περάσει κάποια μεγάλη λύπη. Η Όπαλ δίνει σε όσους ξέρει καραμέλες και μαθαίνει πως ο καθένας μας έχει κάτι που τον πονάει.
Χάρη στον Γουίν Ντίξι η Όπαλ γέμισε το κενό της μητέρας της που τους είχε εγκαταλείψει. Κατάλαβε πως μερικά πράγματα πρέπει να τα αφήσεις να φύγουν από το μυαλό σου κάποια στιγμή και πως ό,τι αγαπάμε πρέπει να το χαιρόμαστε όσο το έχουμε. Ορίστε 10 πράγματα που απομνημόνευσε η Όπαλ για το σκύλο της όταν φοβήθηκε πως τον έχασε:

1.  “Number one was that he had a pathological
fear of thunderstorms.”  (Φοβόταν παθολογικά τις καταιγίδες)
2.  “Number two was he liked to smile, using all
his teeth.” (Του άρεσε να χαμογελάει δείχνοντας όλα του τα δόντια)
3.  “Number three was he could run fast.” (Μπορούσε να τρέξει γρήγορα)
4.  “Number four was that he snored.” (Ροχάλιζε)
5.  “Number five was that he could catch mice
without squishing them to death.” (Μπορούσε να πιάσει ποντίκια χωρίς να τα συνθλίψει)
6.  “Number six was he liked to meet people.” (Toυ άρεσε να γνωρίζει κόσμο)
7.  “Number seven was he liked to eat peanut
butter.” (Του άρεσε το φυστικοβούτυρο)
8.  “Number eight was he couldn’t stand to be
left alone.” (Δεν άντεχε να μένει μόνος του)
9.  “Number nine was he liked to sit on couches
and sleep in beds.” (Του άρεσε να κάθεται σε καναπέδες και να κοιμάται σε κρεβάτια)
10. “Number ten was he didn’t mind going to
church.” (Δεν τον πείραζε να πηγαίνει στην εκκλησία)

From Chapter Twenty-Four of Because of Winn-Dixie, by Kate DiCamillo. (Από το κεφάλαιο 24 του ''Because of Winn-Dixie'' της Kate DiCamillo.)

2011

Καλή Χρονιά σε όλους και ευτυχισμένο το 2011!