Η σημερινή δεν ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Πρέπει να το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά μισώ αυτή την περιοχή. Έχει τα χάλια της και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν πια ευπαρουσίαστα μέρη με ωραιότατατους δρόμους και πεζοδρόμια που να μην είναι μέσα στη λακούβα και να υπάρχουν και άλλα δέντρα εκτός από νεραντζιές στα πεζοδρόμια. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που βαρέθηκα να πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατο εδώ πέρα και τα μόνα ενδιαφέροντα μέρη για να πάει κανείς είναι κάπως μακριά. Το άλλο θέμα είναι ότι μια και έχω βραχνιάσει δεν πήγα χορωδία σήμερα και η καημένη η Χρύσα ήταν μόνη της γιατί έχει αρρωστήσει και η Βάσω.  Έτσι είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα σήμερα να πάω tae kwon do 12 με 1 αλλά μένω μακριά από τη σχολή και έπρεπε κάποιος να με πάει με το αυτοκίνητο, πράγμα που δεν γινόταν γιατί η μαμά είχε πάει με τη θεία μου για ψώνια και ο μπαμπάς με το θείο μου σε μια έκθεση. Α ναι, έχουν έρθει για μερικές μέρες η θεία μου, ο θείος μου, τα ξαδερφάκια μου και η γιαγιά μου από το Βόλο(η οποία με το που μπήκε στο δωμάτιό μου άρχισε να γκρινιάζει που δει φορούσα τα γυαλιά μου ενώ ήμουν στο ίντερνετ). Επίσης έπρεπε να πάρω δύο βιβλία πιάνου σήμερα, αλλά και ο Νάκας είναι κάπως μακριά από το σπίτι και δε θυμάμαι που ακριβώς για να πάω με το ποδήλατο-δε το ρισκάρω να χαθώ πάλι. Έτσι ελπίζω να θυμηθεί ο μπαμπάς να μου τα πάρει, αν και αμφιβάλλω.

Έτσι τα σχέδιά μου για σήμερα ανατράπηκαν. Βέβαια μου πρότειναν να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, αλλά έχω μια ολίγον τι τραυματική εμπειρία από τα λεωφορεία της Αθήνας και θα σας την πω γιατί βαριέμαι απίστευτα αυτή τη στιγμή. Ήταν λοιπόν τότε που εγώ, η Γεωργία και άλλα δύο κορίτσια πήγαμε να δούμε το Συρανό Ντε Μπερζεράκ μετά από πρόσκληση της διευθύντριας. Φτάνοντας έξω από το σχολείο είδα ένα απροσδόκητο θέαμα. Πρέπει να ήταν γύρω στις 4-5 καθηγήτριες με τα παιδιά τους και μερικούς μαθητές τους(συμπεριλαμβανομένου και ενός που κάθε 10 δευτερόλεπτα έριχνε χλέπα στο πεζοδρόμιο και δεν έχω ιδέα τι δουλειά είχε να πάει σε θέατρο). Εμένα δε μου είχε πει κανείς ότι θα είμαστε τόσοι πολλοί. Αλλά τι να κάνεις. Μετά ήρθε και η κάπως αναμενόμενη κεραμίδα: θα πηγαίναμε με λεωφορείο. Υπέροχα, σκέφτηκα. Τα λεωφορεία στο Βόλο είναι μια χαρά και δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα χρησιμοποιώ αλλά εδώ είναι απαίσια. Μυρίζουν κάπως καλύτερα από δημόσιες τουαλέτες και έχουν πολύ κόσμο. Είχαμε γίνει σαν σαρδέλες εκεί μέσα και μετά από μια απαίσια διαδρομή κατεβήκαμε επιτέλους. Ακόμα και το καυσαέριο του κέντρου της Αθήνας μου φάνηκε ευχάριστο μετά από αυτό. Πείτε με υποχόνδρια, παράξενη ή ό,τι άλλο νομίζετε, αλλά εκεί μέσα δεν ξαναμπαίνω. Η παράσταση ήταν ωραία, πολύ συγκινητικό έργο. Η σκηνοθεσία ήταν μοντέρνα και άφηνε ελεύθερη τη φαντασία σου...  Στην επιστροφή ήταν καλύτερα τα πράγματα στο λεωφορείο, βρήκαμε και θέση. Μπορώ να πω ότι ήμουν πανευτυχής όταν γύρισα σπίτι πάντως...

Πάντως πέρασα το πρωί μου προσπαθώντας να σώσω ό,τι είναι δικό μου και σπάει από τα μικρά. Αυτά τα οικογενειακά weekends είναι απελπιστικά, αλλά τα συμπαθώ τα ξεδερφάκια μου και τους θείους μου after all. Η όλη κατάσταση μου τη δίνει...

Εύχομαι να περάσατε μια καλύτερη μέρα =)

Σας αφήνω τώρα γιατί έχω αρχίσει να νιώθω σαν τον Γκρεγκ Χέφλι από το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα. =P

Mια μικρή ''περιπέτεια''

Σήμερα ο ''γλυκός αδερφούλης'' κάνει πάρτι για τα γενέθλιά του. Έκατσα και έμαθα το happy birthday γιατί λέει δε γίνεται να κάνω 4 χρόνια πιάνο και να μην το ξέρω(αν και εγώ διαφωνώ), και έπρεπε να αλλάξω κιόλας γιατί της μαμάς δεν της άρεσε το τζιν μου απ' ό,τι φαίνεται. Κι όλα αυτά γιατί θα έρθουν τα αντιπαθητικά που κάνει παρέα το Γιώργος-έχω τους λόγους μου που το λέω. Anyway είπα να γράψω τίποτα εδώ μέχρι να μαζευτούν.

Σήμερα λοιπόν πήγαν με το σχολείο εκκλησία. Και λέω πήγαν γιατί εγώ αποφάσισα να κάτσω σπιτάκι μου και να πάω σχολείο στις 9:15 που θα γύριζαν. Καλά που μου έστειλε η Άννα μήνυμα να με ρωτήσει αν θα πάω γιατί θα το ξεχνούσα και θα περνούσα δύο ώρες τεράστιας πλήξης σε κάποιο στασίδι. Οπότε την ευχαριστώ. Αφού κατάφερα να πείσω τον φανταστικό πατέρα ότι δεν έχει νόημα να με πιέζει να πάω, έκατσα σπίτι και έπαιζα Beatles μέχρι τις 8:55, μετά έκανα λίγο επανάληψη στη Χημεία γιατί γράφαμε, και ξεκίνησα. Εδώ ξεκινάει το καλό.

Ανοίγω την ομπρέλα και βγαίνω στον έξω κόσμο, ενώ σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να φανταστώ πολύ καλύτερα παραδείγματα ''έξω κόσμου'' από αυτό που έβλεπα. Συνήθως μου αρέσει η βροχή, αλλά το μέρος δε με εμπνέει. Το πρόβλημα ήταν ότι σε κάθε διασταύρωση σχηματίζονταν μικρογραφίες ποταμού και χρειάστηκε να επιστρατεύσω αρκετή από την ευκινησία μου για να τα διασχίσω.  Επίσης έπρεπε να αποφεύγω τα ύπουλα αυτοκίνητα που είχαν ως στόχο να με μπουγελώσουν. Η μαϊμού με τις γαλότσες και το σακίδιο που μιλάει μου έλειπαν =P. Μπορώ όμως να πω ότι τα πήγα αρκετά καλά. Όταν έφτασα επιτέλους σχολείο δεν είχαν γυρίσει ακόμα οι... εκκλησιαζόμενοι. Θα προτιμούσα φτάνοντας να έχω βρει κανένα θησαυρό ή κάτι τέτοιο, μετά από αυτή τη μικρή περιπέτεια. Αντί για αυτό βρήκα τη Φλαφλίνα(Τζοάνα τη λένε, εγώ της το κόλλησα το φλαφλίνα) να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Όχι ακριβώς αυτό που περίμενα, αλλά αντισταθμίζεται κάπως η κατάσταση =P

Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε μαζί την Άννα στο δεύτερο όροφο στους πάγκους έξω από την αίθουσα της Πληροφορικής, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να ανοίξουμε την πόρτα της τάξης. Κάπου μετά την άφιξη της Άννας θυμηθήκαμε ότι μπορούσαμε να μπούμε από το παράθυρο που βλέπει στο διάδρομο. 

Σας αφήνω, μόλις ήρθαν... και κάνουν ήδη θόρυβο. Θα κάτσω με την ένα χρόνο μικρότερη εξαδέλφη Βάσω να δούμε το Imagine. Είναι κάτι σαν τη βιογραφία του John Lennon σε DVD. Βγήκε και κάτι καλό από την όλη υπόθεση... = )

The Chronicles of Narnia... and mine

Πριν αρχίσω θα ήθελα να σας διηγηθώ ένα χθεσινομεσημεριανό(βγάζω και καινούριες λέξεις) περιστατικό. Ο Βαγγέλης είχε πάει για ψάρεμα και μας είχε στείλει μερικά από τα πολλά αηδιαστικά που έπιασε. Δε μου αρέσουν καθόλου τα ψάρια, προτιμώ να τα βλέπω να κολυμπάνε.

 Τέλος πάντων ο μπαμπάς εκθείαζε για πλάκα το ψαρο-περιεχόμενο της πιατέλας μπροστά του σε ένα φίλο του, αναφέροντας ποιος το έπιασε. Εγώ είχα ανοίξει το ψυγείο να πάρω ένα γιαούρτι εκείνη τη στιγμή. Καθώς λοιπόν σχολίαζα, επηρεασμένη από ένα άρθρο του NG(National Geographic), ότι η υπεραλιεία είναι ένας από τους κύριους παράγοντες εξαφάνισης των δελφινιών.... ΠΛΑΦ! Πάρ' το κάτω το γιαούρτι. Άνοιξε ο πάτος and the rest is history. Μάλλον αυτά τα ψάρια είναι μεγάλος μπελάς =P
OK βλακεία ήταν, αλλά ήθελα να το πω.

Λοιπόοοον. Σήμερα που είχαμε Κείμενα με το Γαβρήλο άρχισα να νυστάζω όπως πάντα γιατί δεν έχει γούστο στα κείμενα ο τύπος. Εκεί λοιπόν που πήγαινα να ακουμπήσω την κεφάλα μου στα χέρια όπως σχεδόν όλοι γύρω μου, πήρε το μάτι μου το θέαμα που παρουσίαζε ο Αργυρόπουλος. Αυτός είναι μαθητής. Πώς λέμε όνομα και πράγμα; Καμία σχέση. Αυτός λοιπόν είχε απλώσει φαρδιά πλατιά την αθλητική εφημεριδούλα του και διάβαζε με προσήλωση έχοντας ύφος γκουρού. Α έχει κι άλλο, περιμένετε. Είχε έτσι απροκάλυπτα τα ακουστικά στα αυτιά του και το κινητό πάνω στο θρανίο. Αυτήηη είναι ζωή! Δεν έχω τίποτα με το παιδί, ας κάνει ότι θέλει, αλλά ρε φίλε μου φάνηκε τρομερά αστείο και με έπιασε νευρικό γέλιο... Ο καημένος ο Γαβρήλος δεν μπορεί να του πει τίποτα γιατί πρώτων είναι αδύναμος χαρακτήρας και δεύτερων η τελευταία φορά που προσπάθησε να τον πειθαρχήσει ήταν καταστροφική.

Επίσης είχα ξεχάσει το βιβλίο της Φυσικής και πολύ τσαντίστηκα.
Kάποια στιγμή η Γεωργία άρχισε να χτυπάει τα δάχτυλα και τη ρώτησα αν το κάνει επίτηδες γιατί εγώ δεν το κατάφερα ποτέ. Μετά το έκανε όολη την ώρα και είχε πολλή πλάκα.

Α ναι και γράψαμε ενα τεστακι στα κριτήρια ισότητας ορθογωνίων τριγώνων στη Γεωμετρία τελευταία  ώρα. Το πρώτο θέμα που είχε θεωρία ήταν εύκολο αλλά τα βρήκα λίγο σκούρα σε κάποιο σημείο της πράξης οπότε ας ελπίσουμε πως ο μανάβης* θα  δείξει μια κάποια επιείκεια ως μέλλων μπαμπάς...

*το μαθηματικό τον λέμε μανάβη γιατί συνέχεια όταν δεν καταλαβαίνει κάποιος κάτι λέει για πορτοκάλια. π.χ. ''Έχουμε 10 πορτοκάλια....''

Υ.Γ.  Πήγα (επιτέλους) να δω τo The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader . Ευτυχώς γιατί έχω απηυδήσει με όλους αυτούς τους εκνευριστικούς που δεν ήθελαν να το δουν. Έτσι έφτασα στο έσχατο σημείo να πάω με τον αδερφό μου το Γιώργο στις 11:30' γιατί προβολές τώρα που πήγα εγώ είχε 11:30 και 2:00. Του Γιώργου του έπεφταν τα ποπ κορν γυρω γυρω και τελικά του είπα να κάτσει ακίνητος μέχρι να πάει και μισή για να μπούμε στην αίθουσα. Η μαμά είχε πάθει κρίση υπερπροστατευτικότητας γιατί ο μικρός δεν έχει ξαναπάει πουθενά μόνος του, πράγμα που δείχνει ότι υποτιμάει και τους δυο μας. Μα τι να πάθει δηλαδή το 10χρονο; Αλλά όταν της είπα ότι αν συνεχίσει θα της τον φέρω σε μαρμελάδα έκανε λες και το πίστεψε και έτρεξε να το πει στο μπαμπά αλλά τη σταμάτησα ευτυχώς. Δε θα μου το ακύρωνε τώρα, 3 εβδομάδες προσπαθούσα να πάω. Όλα πήγαν καλά, η ταινία ήταν πολύ ωραία και ο Γιώργος δεν έπαθε τίποτα όπως περίμενα.
Οι ταινίες της Νάρνια είναι οι μόνες ταινίες βασισμένες σε βιβλίο που είναι καλύτερές του. Είχα επιχειρήσει να διαβάσω ένα που μου είχαν φέρει δώρο και βαρέθηκα. Πράγμα περίεργο, γιατί είμαι ένα γνήσιο bookworm. Ελληνιστί βιβλιοφάγος.

 http://www.youtube.com/watch?v=qf9Xl84b9Wo 

Because of Winn-Dixie

Πριν πολύ καιρό είχα διαβάσει ένα βιβλίο. Λεγόταν ''Γουίν Ντίξι - ένας ξεχωριστός σκύλος''- Because of Winn-Dixie στο πρωτότυπο. Η Όπαλ μετακομίζει το καλοκαίρι με τον πατέρα της που είναι ιεροκήρυκας στο Ναόμι της Φλόριντα. Ο ιεροκήρυκας της είναι κλεισμένος στον εαυτό του και είναι συχνά αποροφημένος Η Όπαλ νιώθει μόνη. Σκέφτεται πως θα ήθελε πολύ ένα φίλο. Και απρόσμενα βρέθηκε με ένα σκύλο. Ένα μεγάλο ταλαιπωρημένο σκύλο με παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Ο Γουίν Ντίξι χαμογελούσε. Επίσης έκανε τρομερά εύκολα φίλους. Γνώρισαν μαζί τον Ότις, ένα πρώην φυλακισμένο που αγαπά πολύ τη μουσική και την κιθάρα του. Του αρέσει να αφήνει τα ζώα έξω από τα κλουβιά τους στο pet shop που δουλεύει και να τους παίζει μουσική. Γνώρισαν τη Γκλόρια Νταμπ, μια σχεδόν τυφλή γυναίκα, αλλά πολύ σοφή. Της αρέσουν τα βιβλία, αλλά δεν μπορεί πια να διαβάσει. Γνώρισαν τη μικρή Σουίτι Πάι που ήθελε πολύ ένα σκύλο, αλλά η μαμά της δεν την άφηνε, και την κυρία Φράνι, τη βιβλιοθηκάριο που κατάφερε κάποτε να απωθήσει μια αρκούδα πετώντας της ένα αντίτυπο του Πόλεμος και Ειρήνη. Η αρκούδα το πήρε και δεν επέστρεψε... Κατάφεραν να κάνουν φίλους τους ακόμα και την ιδιότροπη Αμάντα Ουίλκινσον, καθώς και τους δίδυμους Ντιούμπερι.
Η κυρία Φράνι έδωσε στην Όπαλ μερικές καραμέλες Λίτμους. Ο Λίτμους κατάφερε να βάλει στις καραμέλες του τη γεύση της θλίψης. Δεν το καταλαβαίνουν όλοι, μόνο όσοι έχουν περάσει κάποια μεγάλη λύπη. Η Όπαλ δίνει σε όσους ξέρει καραμέλες και μαθαίνει πως ο καθένας μας έχει κάτι που τον πονάει.
Χάρη στον Γουίν Ντίξι η Όπαλ γέμισε το κενό της μητέρας της που τους είχε εγκαταλείψει. Κατάλαβε πως μερικά πράγματα πρέπει να τα αφήσεις να φύγουν από το μυαλό σου κάποια στιγμή και πως ό,τι αγαπάμε πρέπει να το χαιρόμαστε όσο το έχουμε. Ορίστε 10 πράγματα που απομνημόνευσε η Όπαλ για το σκύλο της όταν φοβήθηκε πως τον έχασε:

1.  “Number one was that he had a pathological
fear of thunderstorms.”  (Φοβόταν παθολογικά τις καταιγίδες)
2.  “Number two was he liked to smile, using all
his teeth.” (Του άρεσε να χαμογελάει δείχνοντας όλα του τα δόντια)
3.  “Number three was he could run fast.” (Μπορούσε να τρέξει γρήγορα)
4.  “Number four was that he snored.” (Ροχάλιζε)
5.  “Number five was that he could catch mice
without squishing them to death.” (Μπορούσε να πιάσει ποντίκια χωρίς να τα συνθλίψει)
6.  “Number six was he liked to meet people.” (Toυ άρεσε να γνωρίζει κόσμο)
7.  “Number seven was he liked to eat peanut
butter.” (Του άρεσε το φυστικοβούτυρο)
8.  “Number eight was he couldn’t stand to be
left alone.” (Δεν άντεχε να μένει μόνος του)
9.  “Number nine was he liked to sit on couches
and sleep in beds.” (Του άρεσε να κάθεται σε καναπέδες και να κοιμάται σε κρεβάτια)
10. “Number ten was he didn’t mind going to
church.” (Δεν τον πείραζε να πηγαίνει στην εκκλησία)

From Chapter Twenty-Four of Because of Winn-Dixie, by Kate DiCamillo. (Από το κεφάλαιο 24 του ''Because of Winn-Dixie'' της Kate DiCamillo.)

2011

Καλή Χρονιά σε όλους και ευτυχισμένο το 2011! 

Οι νόμοι της... γκαντεμιάς

Καθώς χάζευα στο facebook βρήκα αυτό εδώ το κείμενο. So true... Διαβάστε και θα καταλάβετε.

Ο πιο χρήσιμος οδηγός επιβίωσης...

Νόμος της μηχανικής επισκευής - Αφού τα χέρια σας καλυφθούν εξ ολοκλήρου με γράσο, τότε θα αρχίσει να σας τρώει η μύτη σας ή θα θέλετε να πάτε στην τουαλέτα.

Νόμος της βαρύτητας - Οποιοδήποτε εργαλείο ή βίδα, όταν πέσει, θα... κυλήσει προς τη λιγότερο προσβάσιμη γωνία.

Νόμος των πιθανοτήτων - Η πιθανότητα του να σας παρακολουθούν είναι ανάλογη της ηλιθιότητας της πράξης σας.

Νόμος των Τυχαίων Αριθμών - Αν καλέσετε λάθος αριθμό, η γραμμή ποτέ δεν είναι κατειλημμένη και κάποιος πάντα θα απαντήσει.

Νόμος του Άλλοθι - Αν πείτε στον προϊστάμενό σας ότι καθυστερήσατε να πάτε στη δουλειά γιατί έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου σας, την επομένη όντως θα σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου σας.

Νόμος των Αλλαγών - Όταν αλλάζετε λωρίδα κυκλοφορίας στο δρόμο, η λωρίδα που μόλις αφήσατε θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη στην οποία μετακινηθήκατε.

Νόμος του Μπάνιου - Με το που βυθίζετε το σώμα σας στην μπανιέρα, είναι βέβαιο ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.

Νόμος των Συναντήσεων - Η πιθανότητα να συναντήσετε τυχαία κάποιον που γνωρίζετε αυξάνεται άρδην όταν βρίσκεστε με άτομο που δε θέλετε να σας δουν μαζί.

Νόμος του αποτελέσματος - Όταν προσπαθήσετε να αποδείξετε σε κάποιον ότι ένα μηχάνημα δε δουλεύει, εκείνη τη στιγμή θα δουλέψει.

Νόμος της Βιομηχανικής - Η ένταση της φαγούρας είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας στο να ξύσετε το συγκεκριμένο σημείο.

Νόμος θεάτρου, σινεμά - Τα άτομα των οποίων οι θέσεις απέχουν περισσότερο από το διάδρομο θα φτάσουν τελευταία και είναι πάντα εκείνα που θα εγκαταλείψουν τις θέσεις τους αρκετές φορές για να πάρουν ένα σνακ, κάτι να πιουν ή να πάνε στην τουαλέτα και που θα φύγουν πριν από το τέλος της παράστασης ή της προβολής. Εκείνοι που κάθονται δίπλα στο διάδρομο ουδέποτε μετακινούνται, έχουν πολύ μακριά πόδια ή μεγάλες κοιλιές και πάντα περιμένουν μέχρι να αδειάσει η αίθουσα για να σηκωθούν.

Νόμος του Καφέ - Με το που καθίσετε να απολαύσετε ένα ζεστό καφέ στη δουλειά, ο προϊστάμενός σας θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι που θα διαρκέσει έως ότου να κρυώσει ο καφές σας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φραπέ το καλοκαίρι (σ.σ.: φραπές όχι φρέντο, φραπές!) που θα βράζει μέχρι να επιστρέψετε σε αυτόν.

Νόμος των Αποδυτηρίων - Εάν υπάρχουν μόλις δύο άτομα σε αποδυτήρια, θα έχουν γειτονικά ντουλαπάκια.

Νόμος Φυσικών Επιφανειών - Η πιθανότητα μιας φέτας ψωμί με μαρμελάδα να προσγειωθεί με την πλευρά της μαρμελάδας στο χαλί είναι ανάλογη του πόσο καινούριο και ακριβό είναι αυτό το χαλί.

Νόμος των Λογικών Επιχειρημάτων - Τα πάντα είναι δυνατά όταν δεν έχετε ιδέα για τι μιλάτε.

Νόμος της Ενδυματολογικής Εμφάνισης - Αν τα ρούχα σας κάνουν, δεν είναι ωραία.

Νόμος του Εμπορικού Μάρκετινγκ - Μόλις ανακαλύψετε ένα προϊόν που σας αρέσει πάρα μα πάρα πολύ, θα σταματήσουν την παραγωγή του.

Νόμος των Ιατρών - Εάν δεν αισθάνεστε καλά και κλείσετε ραντεβού με τον ιατρό σας, μέχρι να φτάσετε θα αισθάνεστε καλύτερα. Αν δεν κλείσετε ραντεβού θα παραμείνετε άρρωστοι.

Νόμος επιστροφής από super market - Έχεις όλες τις σακούλες με τα ψώνια στο ένα χέρι ώστε με το άλλο να ανοίξεις την πόρτα της πολυκατοικίας σου και τα κλειδιά βρίσκονται στην ίδια πλευρά που κρατάς τα ψώνια.

Από: http://www.enimerwsi.com/2010/12/blog-post_4684.html 

Merry Christmas everyone!

Θέλω να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, τετράποδους και δίποδους, χαμογελαστούς και κατσούφηδες...and so on. 

Χρόνια Πολλά και σε όσους γιορτάζουν!

Ελπίζω να περάσατε μια όμορφη μέρα Χριστουγέννων!

P.S. Η θεία μου, μου είχε βάλει στο δώρο μου και ένα σακουλάκι με σταγόνες κουβερτούρας ΓΙΩΤΗΣ! Καταπληκτικό; Πώς με ξέρει... =P