Τέλος πάντων ο μπαμπάς εκθείαζε για πλάκα το ψαρο-περιεχόμενο της πιατέλας μπροστά του σε ένα φίλο του, αναφέροντας ποιος το έπιασε. Εγώ είχα ανοίξει το ψυγείο να πάρω ένα γιαούρτι εκείνη τη στιγμή. Καθώς λοιπόν σχολίαζα, επηρεασμένη από ένα άρθρο του NG(National Geographic), ότι η υπεραλιεία είναι ένας από τους κύριους παράγοντες εξαφάνισης των δελφινιών.... ΠΛΑΦ! Πάρ' το κάτω το γιαούρτι. Άνοιξε ο πάτος and the rest is history. Μάλλον αυτά τα ψάρια είναι μεγάλος μπελάς =P
OK βλακεία ήταν, αλλά ήθελα να το πω.
Λοιπόοοον. Σήμερα που είχαμε Κείμενα με το Γαβρήλο άρχισα να νυστάζω όπως πάντα γιατί δεν έχει γούστο στα κείμενα ο τύπος. Εκεί λοιπόν που πήγαινα να ακουμπήσω την κεφάλα μου στα χέρια όπως σχεδόν όλοι γύρω μου, πήρε το μάτι μου το θέαμα που παρουσίαζε ο Αργυρόπουλος. Αυτός είναι μαθητής. Πώς λέμε όνομα και πράγμα; Καμία σχέση. Αυτός λοιπόν είχε απλώσει φαρδιά πλατιά την αθλητική εφημεριδούλα του και διάβαζε με προσήλωση έχοντας ύφος γκουρού. Α έχει κι άλλο, περιμένετε. Είχε έτσι απροκάλυπτα τα ακουστικά στα αυτιά του και το κινητό πάνω στο θρανίο. Αυτήηη είναι ζωή! Δεν έχω τίποτα με το παιδί, ας κάνει ότι θέλει, αλλά ρε φίλε μου φάνηκε τρομερά αστείο και με έπιασε νευρικό γέλιο... Ο καημένος ο Γαβρήλος δεν μπορεί να του πει τίποτα γιατί πρώτων είναι αδύναμος χαρακτήρας και δεύτερων η τελευταία φορά που προσπάθησε να τον πειθαρχήσει ήταν καταστροφική.
Επίσης είχα ξεχάσει το βιβλίο της Φυσικής και πολύ τσαντίστηκα.
Kάποια στιγμή η Γεωργία άρχισε να χτυπάει τα δάχτυλα και τη ρώτησα αν το κάνει επίτηδες γιατί εγώ δεν το κατάφερα ποτέ. Μετά το έκανε όολη την ώρα και είχε πολλή πλάκα.
Α ναι και γράψαμε ενα τεστακι στα κριτήρια ισότητας ορθογωνίων τριγώνων στη Γεωμετρία τελευταία ώρα. Το πρώτο θέμα που είχε θεωρία ήταν εύκολο αλλά τα βρήκα λίγο σκούρα σε κάποιο σημείο της πράξης οπότε ας ελπίσουμε πως ο μανάβης* θα δείξει μια κάποια επιείκεια ως μέλλων μπαμπάς...
*το μαθηματικό τον λέμε μανάβη γιατί συνέχεια όταν δεν καταλαβαίνει κάποιος κάτι λέει για πορτοκάλια. π.χ. ''Έχουμε 10 πορτοκάλια....''
Υ.Γ. Πήγα (επιτέλους) να δω τo The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader . Ευτυχώς γιατί έχω απηυδήσει με όλους αυτούς τους εκνευριστικούς που δεν ήθελαν να το δουν. Έτσι έφτασα στο έσχατο σημείo να πάω με τον αδερφό μου το Γιώργο στις 11:30' γιατί προβολές τώρα που πήγα εγώ είχε 11:30 και 2:00. Του Γιώργου του έπεφταν τα ποπ κορν γυρω γυρω και τελικά του είπα να κάτσει ακίνητος μέχρι να πάει και μισή για να μπούμε στην αίθουσα. Η μαμά είχε πάθει κρίση υπερπροστατευτικότητας γιατί ο μικρός δεν έχει ξαναπάει πουθενά μόνος του, πράγμα που δείχνει ότι υποτιμάει και τους δυο μας. Μα τι να πάθει δηλαδή το 10χρονο; Αλλά όταν της είπα ότι αν συνεχίσει θα της τον φέρω σε μαρμελάδα έκανε λες και το πίστεψε και έτρεξε να το πει στο μπαμπά αλλά τη σταμάτησα ευτυχώς. Δε θα μου το ακύρωνε τώρα, 3 εβδομάδες προσπαθούσα να πάω. Όλα πήγαν καλά, η ταινία ήταν πολύ ωραία και ο Γιώργος δεν έπαθε τίποτα όπως περίμενα.
Οι ταινίες της Νάρνια είναι οι μόνες ταινίες βασισμένες σε βιβλίο που είναι καλύτερές του. Είχα επιχειρήσει να διαβάσω ένα που μου είχαν φέρει δώρο και βαρέθηκα. Πράγμα περίεργο, γιατί είμαι ένα γνήσιο bookworm. Ελληνιστί βιβλιοφάγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου