Γκουχ γκουχ!

Ο Θεοτοκάτος ανακάλυψε για εκατομμυριοστή φορά ότι έχει αδελφή στη Σουηδία. Ουάου.

 Τώρα όσο για την αφεντιά μου, το κρύωμά μου πάει περίφημα. Σήμερα το πρωί πέρασα στο επόμενο στάδιο από το βράχνιασμα. Ο λαιμός μου έχει κλείσει τελείως και δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου. Αυτό είναι πολύ εκνευριστικό, καθότι κανονικά δεν βάζω γλώσσα μέσα. Επίσης δεν είναι καθόλου πρακτικό επειδή πρέπει να σκεφτώ ένα τρόπο να πάρω τα μαθήματα χωρίς να μιλάω, μιας και δεν πήγα σχολείο σήμερα γιατί είμαι χάλια. Το facebook θα με σώσει απ’ ό,τι φαίνεται.

Και ο βήχας μου πάει περίφημα, αφού εξασκούμαι όλη μέρα, όπως λέει και το πουλάκι στον Αρκά. Και έχω και όλα τα αηδιαστικά που συνεπάγεται ο βήχας, αλλά δε θα περιγράψω περαιτέρω. Έχω σταματήσει να βλέπω αστεία βίντεο στο YouTube γιατί γελάω και μετά με πιάνει κρίση βήχα.

H μύτη μου είναι εξαιρετικά παραγωγική. Έχω τελειώσει - κι εγώ δεν ξέρω πόσα - πακέτα χαρτομάντιλα αυτές τις μέρες. Αυτά  με το εκχύλισμα βούτυρο κακάο τα έχω τελειώσει σχεδόν και τώρα έχω κάτι άλλα με εκχύλισμα ευκαλύπτου. Πολύ εκχύλισμα πέφτει, αλλά τέτοια μου έφεραν, δε με νοιάζει.

 

                               

Αυτά με το κρύωμα, δε σας ζαλίζω άλλο. Πήρα την Άννα τηλέφωνο χθες να τη ρωτήσω κάτι(τότε μπορούσα ακόμα να μιλάω, ωραίες στιγμές) και καταλήξαμε να λέμε άλλα. Είπαμε τις γνωστές σαχλαμάρες, της διάβασα το Λούκουλο που έτρωγε βότσαλα και τον Ταύρο που έπαιζε πίπιζα του Τριβιζά(ασχολίαστο). Πολύ πλάκα έχει, ακόμα μου αρέσει. Αν κρίνω από τα χαχανητά της Άννας, έχουμε την ίδια άποψη. Και τώρα θα αναρωτιέται γιατί δεν πήγα σχολείο να της φέρω το Σεντούκι με τις 5 κλειδαριές.  Βιβλίο είναι, όχι σεντούκι.

                                          

Και κάτι τελευταίο. Χθες είχε έρθει η μαμά να πάρει το φούφη από το σχολείο και αφού την πέτυχα, είπα να πάω κι εγώ με το αυτοκίνητο να μην περπατάω, επειδή μένω και μακριά. Μπαίνω, κάθομαι, πάει η μαμά να βάλει την τσάντα του φούφη στο πίσω κάθισμα. Μόνο που εκεί ήταν κάτι παιδιά του λυκείου που δε θα πω τι ακριβώς έλεγαν- γκάριζαν για την ακρίβεια, για ευνόητους λόγους.

Και εδώ έρχεται η ατάκα για την οποία καμάρωνε η μαμά όλη μέρα.

“Ρε κάνε στην άκρη να περάσει η κοπέλα” κοιτάει καλύτερα τη μαμά “η κυρία.” Αλλά η μαμά είχε μείνει στο κοπέλα και είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Πάντα μου έλεγαν οι συμμαθητές μου “Είναι πολύ όμορφη η μαμά σου”, “Ντύνεται πολύ ωραία η μαμά σου” κι άλλα τέτοια, και το έχει πάρει λίγο πάνω της. Δε βαριέσαι. Πλάκα έχει!

 Σας αφήνω με μερικά κόμιξ του ομοιοπαθούς πουλακίου.