To προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει στην ξαδέρφη μου και θυμηθήκαμε με συγκίνηση το παλιό μας ''κόλλημα'' με τα Pokemon :P
Tην Τρίτη δεν είχαμε σχολείο γιατί λέει είχαν συνέλευση. Έτσι πήρα τον daddy και τους κούνελους και πήγαμε Πάρνηθα, στη Μόλα συγκεκριμένα που έχει άπλα, να βολτάρουμε όλοι μαζί. Ήταν και καθημερινή, όλο δικό μας. Ο Σίμπα αφού εξερεύνησε το μέρος και έκανε μερικούς γύρους, αποφάσισε να περάσει την ώρα του μέσα σε ένα θάμνο, ρεμβάζοντας. Ο Έλβις ήταν σε μια πιο περίεργη κατάσταση. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κουνηθεί, αλλά ξαφνικά βάζει μια τρεχάλα φοβερή! Μετά ξανασταμάτησε. Το έκανε αυτό 2-3 φορές και μετά έκοβε βόλτες γύρω από ένα μεγάλο δέντρο. Εννοείται ότι έφαγε τον αγλέουρα πάλι... Αυτός ο κούνελος θα παχύνει και δε θα του κάνει το φορμάκι του. Για όσους δεν το ξέρουν, τα κουνέλια μου φορούν αυτό το λουράκι όταν κάνουμε εξορμήσεις.
Ύστερα από λίγο ο μπαμπάς πήγε μια βόλτα να εξερευνήσει το μέρος και έκατσα εγώ με τους κούνελους. Όταν γύρισε μου είπε ότι είδε ένα ελάφι. Έτσι πήγα κι εγώ με τη φωτογραφική μηχανή μήπως το πετύχω. Ελάφι δε βρήκα, αλλά βρήκα τα... εμμμ... προϊόντα του. Πάντως το τοπίο ήταν πολύ ωραίο και έβγαλα μερικές φωτογραφίες:
Μου αρέσει πολύ η φύση... Ο θόρυβος που κάνει ο αέρας μέσα στα πεύκα είναι περίεργος. Σαν βουητό. Η βλακεία είναι ότι είχα πάει πολύ μακριά και μετά έπρεπε να γυρίσω και πίσω... :P
Κουνελοφωτογραφίες δεν έχει, αυτή τη φορά αποφάσισα να μην τους παίρνω από πίσω με τη φωτογραφική, κι έτσι τους άφησα να απολαύσουν τη βόλτα τους...
Πάντως η Πάρνηθα έχει πολλά ελάφια και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δεις αν πας. Αυτές τις έβγαλα από το αυτοκίνητο στο γυρισμό:
Την Τετάρτη πήγαμε με το Περιβαλλοντικό πρόγραμμα του σχολείου στο ΚΠΕ (Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης) όπου παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο σχετικά με τα δάση. Μετά πήγαμε στην Υμηττό και κάναμε κάποιες μετρήσεις για το πόσα δέντρα καταστρέφονται για να γίνει ένας δρόμος και στο τέλος μας ρώτησαν τι μπορεί να γίνει γι' αυτό. Α ναι, μας έδειξαν πώς μετράμε το ύψος ενός δέντρου(χωρίς να σκαρφαλώσουμε πάνω σαν μαϊμού), υπολογίσαμε τη μέση ηλικία και ύψος των δέντρων εκεί κλπ.
Βαρετό ακούγεται, ε; Με την κατάλληλη παρέα δεν είναι καθόλου, πιστέψτε με! ;)
Στην τελευταία προπόνηση tae-kwon-do με είχαν βάλει να εξασκούμαι στις κλοτσιές, ζευγάρι με ένα χοντρό. Όχι ότι έχω κάτι με τους χοντρούς, αλλά δείτε παρακάτω. Έπρεπε λοιπόν εγώ να κρατάω την ασπίδα(ένα ορθογώνιο βαρύ μπλε πράγμα με χειρολαβές σαν μαξιλάρι, μόνο που είναι σκληρό). Αυτός λοιπόν έπρεπε να κάνει 20 απ τσάκι(μια κλοτσιά). Ωραία. Αλλά εγώ δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει γιατί με είχε πεθάνει. Η λεκάνη μου δεχόταν το ένα οδυνηρό χτύπημα μετά το άλλο και μερικές φορές εκτινασσόμουν προς τα πίσω(μα πολύ τραγικά δεν τα παρουσιάζω; :P ). Τελικά αυτή η ασπίδα προστατεύει μόνο το πόδι αυτού που κάνει την άσκηση απ' ό,τι φαίνεται. Δεν υπήρχε περίπτωση να διαμαρτυρηθώ, γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια, αλλά είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Όταν επιτέλους τελείωσε αυτή η κτηνωδία με τις κλοτσιές, ο δάσκαλος έβαλε τις μεγαλύτερες ζώνες να κάνουν αγωνιστικό. Ναι αυτό που παίζουν ξύλο(με προστατευτικό εξοπλισμό), οπότε θα ηρεμούσα λίγο τουλάχιστον. Αμ δε. Ο γλυκός κύριος μας έβαλε όλους με τη σειρά να κάτσουμε στο διαβολικό μηχάνημα, που νομίζω το έχω περιγράψει σε προηγούμενο ποστ. Γύρισα λοιπόν το τιμόνι και περίμενα καρτερικά να περάσει το λεπτό, με ένα παιδάκι με κίτρινη ζώνη να παίζει με το τιμόνι του σατανικού κατασκευάσματος που σου ανοίγει τα πόδια, κάτω από το αγωνιώδες βλέμμα μου. Καλά που μετρούσε η Αφρούλα το 1 λεπτό, γιατί θα είχα κλατάρει. ΠΟΝΟΣ.
Ευτυχώς μετά αποζημιώθηκα με το ξεκαρδιστικό θέαμα της Σοφίας(μιας κοπελίτσας με μισή μαύρη ζώνη) που εξασκούνταν στο αγωνιστικό με μια άλλη κοπέλα, πιο ψηλή από εκείνη. Η Σοφία κάθε φορά που κλοτσούσε φώναζε ''ΤΣΕ!'', τη χαρακτηριστική κραυγή που βγάζουν σχεδόν όλοι εκεί όταν κλοτσάνε για να βγάζουν λέει τον αέρα και να μην κουράζονται. Το αστείο ήταν ότι η Σοφία ούρλιαζε και η φωνή της έκανε κοκοράκια. Άσε που έπεφτε μερικές φορές λόγω ύψους. Κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες για να μη γελάσω, πρώτον γιατί δεν είναι σωστό και δεύτερον γιατί ποιος ξέρει τι θα έλεγε ο δάσκαλος...
Αύριο θα πάω να δω τα Χρονικά της Νάρνια 3. Έχω το βιβλίο, αλλά δε μου άρεσε, το βαρέθηκα μετά από 2-3 κεφάλαια. Και μιλάμε για ένα τρομερό βιβλιοφάγο που πέρσι το καλοκαίρι διάβασε 6 βιβλία. Δε μου άρεσε η μετάφραση. Όμως η ταινία φαίνεται ωραία και λέω να πάω με την ξαδέρφη μου γιατί η Άννα θα πάει να δει τους Vegas αλλά εμένα δε μου αρέσουν, η Τζοάννα βαριέται τη Νάρνια... Θα ρωτήσω και τη Γεωργία.
Τέλος πάντων, εγώ θα πάω. Όποιος θέλει έρχεται :P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου