Aλλά, όπως λέει και μια ψυχή, σ' αφήνει ο βελζεβούλ να ησυχάσεις; Σήμερα μετά το σχολείο είπα να κάνω το καλό παιδί και να πάω καρφί σπίτι πριν γυρίσει ο daddy και δε με βρει εκεί. Κι έτσι ενώ η Τζοάνα και η Άννα πήγαν βόλτα εγώ πήρα το δρόμο της επιστροφής με την Αγγελική, η οποία έτσι κι αλλιώς γυρίζει κατευθείαν σπίτι της μετά το σχολείο και την Ξένια. Έξω από το σπίτι της Ξένιας με περίμενε η επόμενη ταλαιπωρία μου: ένας ασπρόμαυρος, όχι πολύ μεγάλος ούτε και πολύ καθαρός, σκύλος. Ο σκύλος αυτός λοιπόν αφού βαρέθηκε να κυνηγάει την Αγγελική (η οποία με αγνοούσε τελείως όταν της έλεγα ότι όσο τρέχει, τόσο θα την κυνηγάει γιατί με το που είδε το σκύλο το έβαλε στα πόδια) βρήκε κάτι πιο ενδιαφέρον να ασχοληθεί. Και μαντέψτε τι ήταν αυτό. Εγώ! Ή πιο συγκεκριμένα, οι καστόρινες μπότες μου. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα ο φιόγκος της αριστερής μου μπότας. Η Αγγελική στο μεταξύ κρατούσε μια απόσταση γύρω στα 10-15 μέτρα και δεν βοηθούσε την κατάσταση. Δεν το σχολιάζω. To σκυλί έπαιζε κι εγώ τα είχα παίξει. Τέλος πάντων πέρασα το δρόμο με το σκυλί μες τα πόδια μου, μια και δεν ήθελα να το κλοτσήσω και 1-2 τετράγωνα μετά σταμάτησε να σέρνεται πίσω μου. Κοίταξα πίσω, τίποτα. Κοιτάω τη μπότα μου και...ο σκύλος είχε πετύχει το στόχο του: είχε λύσει το φιόγκο, οποίος δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι δέρμα το οποίο αν το δέσεις μοιάζει με φιόγκο. Προφανώς θα είχε βολευτεί κάπου μασουλώντας το νέο του απόκτημα. Όχι ότι με ένοιαζε αυτό εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να βάλω μια απόσταση ανάμεσα σε εμένα και αυτό το σκύλο τώρα. Τελικά κατάφερα να γυρίσω σπίτι. Α, και οι μπότες μου θέλουν πλύσιμο.
Τελικά κάτι τρέχει μ' εμένα και τις επιστροφές στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου